هدف بايد پرورش انسان‌هايي باشد كه بتوانند با مغزي خلاق با مشكلات روبرو شده و به حل آن‌ها بپردازند؛ به‌گونه‌اي كه انسان‌ها بتوانند به‌خوبي با يكديگر ارتباط برقرار كرده و با بهره‌گيري از دانش جمعي و توليد افكار نو مشكلات را از ميان بردارند.

امروزه مردم ما نيازمند آموزش خلاقيت هستند كه با خلق افكار نو به‌سوي يك جامعه‌ي سعادتمند قدم بردارند. رشد فزاينده‌ي اطلاعات، سبب شده است كه هر انساني از تجربه و علم و دانشي برخوردار باشد كه ديگري فرصت كسب آن‌ها را نداشته باشد لذا به جريان انداختن اطلاعات حاوي علم، دانش و تجربه در بين انسان‌ها يكي از رموز موفقيت در دنياي امروز است.

هيچ‌كس قادر نيست به‌ميزان اطلاعات واقعي هركس كه در گوشه‌ي ذهن او نهفته است پي ببرد. اين اطلاعات زماني به حركت درمي‌آيد كه انگيزه‌اي قوي سبب رها شدن آن به بيرون ذهن مي‌شود.

در اين مرحله انسان‌ها به سرنوشت يكديگر حساس‌اند و در جهت رشد يكديگر مي‌كوشند و در نهايت سبب مي‌شود جرياني از علم و دانش و تجربه‌ها ميان آن‌ها جاري شود كه همين امر زمينه‌ساز «نواوري» و «خلاقيت» خواهد بود.

بنا داريم شما را با يكي از اين افراد خلاق آشنا كنيم. اميدواريم از خواندن آن لذت ببريد.

به‌عنوان مثال:

در آن زمان هم کار مي‌کردم هم درس مي‌خواندم و تمام درامدم را هم همه‌ صرف پروژه‌ام مي‌کردم. حدود 5/2 ميليون تومان خرج کردم. در دانشگاه شاگرد معمولي بودم معدلم هم 5/16 بود. مطالعه‌هاي خارج از برنامه و فعاليت‌هاي پژوهشي و فرهنگي زياد داشته‌ام که مرا راضي مي‌کرد.

در پروژه‌اي که من انتخاب کردم تقريباً چيزي بين هر دوي آن‌ها بود هم «طراحي و ساخت» داشت هم کار «کنترلي».

در حال حاضر که فارغ‌التحصيل شدم و در اين شرکت مشغول هستم و براي ادامه‌ي تحصيل در مقطع دکترا در خارج از کشور نيز در حال اقدام هستم.

رمز خاصي نبوده؛ «پشتکار» خيلي به من کمک کرد؛ در بعضي موارد شب نخوابيدن‌ها، پيگيري‌ها، خسته‌نشدن‌ها خيلي کمک‌کننده محسوب مي‌شدند؛ من مانند بعضي از انسان‌ها از استعداد خيلي بالايي برخوردار نبودم در واقع توانايي‌ها و نقاط ضعف خودم را شناختم و مطابق همان‌ها برنامه‌ريزي کردم و پيش رفتم.

نه اصلاً اما اگر قرار باشد بار ديگر از نو شروع کنم دوست دارم «معماري» بخوانم!

پدرم در اين زمينه خيلي مؤثر بود و امکانات زيادي در اين راستا برايم فراهم کرده بود. من تا چند ماه پيش، پيش از اين قصد نداشتم براي دکترا بخوانم. مي‌خواستم وارد محيط کار شوم. چند سالي کار کردم اما احساس مي‌کنم هيچ‌چيز درس خواندن نمي‌شود.

فکر مي‌کنم بايد براي دکترا خواندن ايده داشت. صرفاً درس خواندن و چند واحد را پاس کردن ارزشي از نظر من ندارد. بعد از اين چند پروژه، احساس مي‌کنم راهم را پيدا کرده‌ام اين‌که چه بايد بخوانم؛ الان تصميمم جدي است.

کاملاً به هم مربوط هستند. من با افراد زيادي برخورد داشتم که کار کردند اما تحصيلات خوبي نداشتند؛ اين افراد در بسياري مواقع، بيهوده انرژي‌هاي‌شان را هدر مي‌دهند و خيلي افراد هم هستند که فقط درس خوانده‌اند و حتي تفاوت بين پيچ و ميخ و پرچ را نمي‌دانند.

افرادي هم هستند که هم «درس» خوانده‌اند هم «کار» کرده‌اند؛ فوق‌العاده کار با اين افراد لذت‌بخش است؛ خصوصاً اگر مقداري هوش نسبي هم داشته باشند مي‌بينيم اين افراد در کار چه‌طور از آن‌چه خوانده‌اند استفاده مي‌کنند.

در کل مي‌دانند چه کار مي‌کنند. البته چيز مشخصي نيست که بگوييم يا به «درس» بپردازيم يا به «کار» ...! اين دو در کنار هم خيلي کاربردي‌تر است. خيلي‌خوب است دانشجويان دايماً مجله‌هاي مربوط به «صنعت» را بخوانند. نمي‌گويم فقط کار کنند چون کار وقت زيادي مي‌طلبد.

دانشجويان مي‌توانند براي محک زدن خود در مسابقه‌هاي دانشجويي مثل: روباتيک - که در دانشگاه‌ها برگزار مي‌شود - شرکت کنند و چيزهايي را که ياد گرفته‌اند را به‌مرحله‌ي آزمايش بگذارند.

پيشنهاد مي‌کنم در زمينه‌ي تحصيلي به‌دنبال فعاليتي مرتبط بگردند و در آن زمينه فعاليت کنند. من خودم در دوره‌ي کارشناسي دايماً در کارگاه‌هاي مختلف بوده‌ و کار مي‌کردم. در حال حاضر مي‌بينم برايم خيلي مفيد بوده است؛ کلاً ديد مشخصي به آدم مي‌دهند.

اگر قرار بود فقط بنشينيم و درس بخوانيم همان دبيرستان مي‌مانديم اما ما به دانشگاه مي‌آييم با محيط جديدي آشنا مي‌شويم. قرار است مسيري پيدا كرده و کاري انجام دهيم و آن مسير همان پيدا کردن ايده براي زندگي فرد است.

من خودم پس از مدت‌ها کار و درس و مطالعه تازه فهميده‌ام که علاقه‌ام کجاست و آن را منطبق با رشته‌ي «ممز» (MEMS) ديدم.

بزرگ‌ترين توصيه من به بچه‌ها اينه که قدر زمان‌ رو بدونند و مراقب باشند تا وقت را بيهوده هدر ندهند. البته خود سيستم موجود به اين قضيه دامن مي‌زنه ولي لازمه که خود بچه‌ها خوب مراقب باشند. از طرف ديگه تنها وظيفه‌اي که توي اين سنين برعهده‌ي بچه‌ها است همان درس خوندن هستش که لازمه با تمام وجود بهش پرداخته بشه.

نکته‌ي ديگر اين‌که، غير از درس خواندن خيلي خوبه که به جنبه‌هاي ديگر زندگي هم بپردازند مثلاً: هنري ياد بگيرند؛ ورزشي را انجام داده و سعي کنند يکي دو تا زبان خارجي را نيز ياد بگيرند.

البته من خودم در محيط خانوادگي خيلي حمايت مي‌شدم؛ هم از نظر «مالي» هم «عاطفي» که خيلي مهم بود؛ ولي افرادي را مي‌شناسم که اين حمايت‌ها را نداشتند و کارشان هم از بقيه سخت‌تر بود اما توانستند.

منظور از «جو» تنها «محيط مدرسه» نيست بلکه جمع دوستان، مدرسه و محيط خانوادگي همگي با هم مؤثرند. افرادي وجود دارند که محيط خانوادگي خوبي دارند اما جمع دوستان خوبي ندارند. در اين‌جا فرد دچار تناقض شده و اصولاً گرايش به‌سمت خلاف يا به‌تعبير ديگر به‌سمت بي‌انضباطي دارد و اين امر مشکل‌ساز مي‌شود.

بله؛ قدري به بچه‌ها فشار مي‌آيد اما خيلي بهتر است چون گزينه‌ي بهتري وجود ندارد. البته مدارس تيزهوشان و غيرانتفاعي هستند که به‌مسائل ديگري غير از درس مي‌پردازند و مي‌بينيم که بچه‌ها چقدر فعال‌اند. در کل نسبت به جو عمومي با دبيرستان تيزهوشان موافقم.

بله؛ چون محيطي که براي شما شرح دادم در دبيرستان‌هاي عادي کم‌تر وجود دارد.

بله. در يك مجله يك مقاله‌ي پژوهشي (Paper) ارائه كرده‌ام. در چهار كنفرانس مقاله داده‌ام. يک کنفرانس هم در ايتاليا بود که پارسال رفتم و يکي هم در اتريش بود که با يکي از دوستانم به‌صورت مشترک مقاله ارائه داديم.

دو تا مقاله‌ي ديگر هم براي «انجمن مهندسان مکانيک ايران» بود که يکي از آن‌ها در اصفهان و يکي در تبريز و يکي در دانشگاه اميرکبير برگزار شد و يک مقاله هم براي مجله‌ي دانشکده‌ي فني دانشگاه تهران پارسال ارائه کردم. البته تمامي مقاله‌ها و کارهايي که انجام داده‌ام در سايت اينترنتي‌ام موجود هست که آدرس اون از اين قراره:

اگر بگويم موافق نيستم بايد راهکاري ارائه دهم و پيشنهادي داشته باشم:

باز مي‌خواهم بگويم که بچه‌ها به همه‌ي جنبه‌هاي زندگي بپردازند؛ فقط درس نخوانند. حتي برحسب علاقه‌ي خود ورزشي را شروع كرده يا کتاب رماني را آغاز نمايند. چون هرچه پيش‌تر مي‌روند نياز به آن‌ها بيش‌تر احساس مي‌شود.

به‌عنوان مثال:

توانايي در صحبت کردن به‌همان اندازه که گرفتن نمره‌ي خوب در رياضيات مهم است اهميت دارد.

سعي کنند دوستان خوب داشته باشند که چه بسا ارزشمندتر و بهتر از شاگرد اول بودن است.