«پیتر سیمون لاپلاس» در 23 مارس 1749 در فرانسه و در خانواده ای فقیر متولد شد.

او همین که یک ریاضیدان معروف شد به طور کل اصل و نسب خود را کنار گذاشت و فراموش کرد سعی کرد که این ها را مخفی نگه دارد.او در یکی از روز های سال 1770 به ملاقات «دالامبر» ریاضیدان معروف رفت و از او درخواست کمک کرد اما هیج کمکی دریافت نکرد اما باز مایوس نمی شود و نامه ای برای دالامبر می فرستد و در آن افکار خویش را در باره ای اصل مکانیک شرح می دهد.

این کار او نظر دالامبر را جلب می کند و به لاپلاس می گوید که راه خوبی را برای معرفی خود انتخاب کرده ای و او را برای سمت استاد در مدرسه نظامی پاریس انتخاب می کند.

 علاقة اصلي او در طول زندگيش مکانيک سماوي, نظرية احتمال, و ارتقاء مقام بود. اولین مسئله مورد توجه لاپلاس، پیگیری کار اسحاق نیوتن بود زیرا اسحاق نیوتن، به قانون اصلی مکانیک آسمانی دست یافته بود و لاپلاس می خواست این قانون را در مورد تمام اجسام منظومه شمسی به کار گیرد

او در سن بست و چهار سالگي عميقًا درگير جزئيات کاربرد قانون گرانش نيوتن در کل منظومة شمسي بود که در آن, سيارات و اقمار آن ها تحت تأثير خورشيد نيستند, بلکه به اشکال درهم و پيچيده اي در يکديگر تأثير دارند. حتي نيوتن معتقد بود که گاهي مداخلة الهي لازم است تا از پيدايش بي نظمي در اين سازو مکار پيچيده جلوگيري شود. لاپلاس تصميم گرفت که دلايل علمي اين موضوع را جستجو کند, و موفق شد ثابت کند که يک منظومة شمسي ايده آل در رياضيات عبارت است از دستگاه ديناميکي پايداري که همواره بدون تغيير بماند.

اسحاق نیوتن هم این سؤال را مطرح کرده و به این نتیجه رسیده بود که باید گهگاهی دست خداوند در کار بیاید و حرکات آنها را به جریان عادی برگرداند. اما لاپلاس گفت كه اگر چه وضع سیارات نسبت به خورشید تغییر می کند، ولی این تغییرات تناوبی است.

لاپلاس تمام این اکتشافات را در كتابی با عنوان «مکانیک آسمانی» منتشر ساخت، ولی چون فهم مطالبش برای همگان مقدور نبود، لذا تصمیم گرفت کتابی دیگر بنویسد که مردم عادی هم از آن بهره مند گردند. این کتاب تحت عنوان «شرح دستگاههای جهانی» منتشر شد.

او گاه و بيگاه به مرداني مانند گيلوساک شيميدان, هامبولد جهانگرد و طبيعي دان, پواسون فيزيک دان, و خصوصًا, کوش جوان, که يکي از بزرگترين سازندگان رياضيات قرن نوزدهم شد, در پيشبرد کارشان کمک مي کرد.

لاپلاس همیشه جوانان را تشویق و کمک می‌کرد به طوری که روزی یکی از اکتشافات جوان ناشناسی به نام «بیو» از طرف آکادمی مورد تمجید قرار گرفت او را نزد خود خواند و معلوم گردید لاپلاس قبلاً این اکتشاف را مورد مطالعه قرار داده‌است.

وی اواخر عمر را در آرکوری نزدیک پاریس در عمارت ییلاقی خود که نزدیک دوستش برتوله بود، گذارنید. او روز 5 مارس 1812 در سن 78 سالگی در گذشت؛ در حالی که آخرین كلامش این بود : آنچه می دانیم بسیار ناچیز و آنچه نمی دانیم، عظیم و وسیع است.

سخن لا پلاس:

دانش، تنها یك بازیچه و شوخی و هدر دادن وقت است؛ هیچ چیز در جهان حقیقت ندارد جز عشق.((لاپلاس))