<< قسمت قبلی

تاریخچه رومی

کلمه‌ی ساپو (sapo) – لاتین صابون – در ابتدا در پلینی (Pliny the Elder) – تاریخ طبیعی الدر – که راجع به تولید صابون از پیه و خاکستر بحث می‌کند پدید آمد، اما تنها کاربردی که او برای آن ذکر می‌کند به عنوان یک پماد برای مو است. او به صورت منفی گرایانه اشاره می‌کند که مردان گالی و آلمانی نسبت به همسرانشان بیشتر تمایل به استفاده از صابون دارند. آرتائوس از کاپادوکیه (Aretaeus of Cappadocia)، اظهار می‌کند "سلتی‌ها که مردهای گولی نامیده می‌شوند، آن ماده‌های قلیایی که به صورت گلوله ساخته می‌شوند را صابون می‌نامند."

یک باور عمومی در بعضی مناطق وجود داشت که ادعا می‌کرد که صابون اسمش از کوه خیالی ساپو آمده است، جایی که گمان می‌شودحیوانات قربانی شده قرار دارند. پیه این قربانیان با خاکستر آتش مخلوط شده و با آب به هم می‌پیوندند تا صابون تولید شود. اما هیچ مدرکی از کوه ساپو در جهان رم وجود ندارد و هیچ دلیل و مدرکی برای این داستان خیالی وجود ندارد. کلمه‌ی لاتین ساپو در حقیقت به معنی صابون است. این کلمه احتمالا از یک زبان آلمانی قدیمی اقتباس شده است و هم ریشه‌ی سیبوم لاتین، پیه، است که در پلینی آمده است. حیوانات قربانی رم معمولا فقط استخوان‌ها و قسمت‌های غیر قابل خوردن داخلی‌شان سوخته می‌شود، گوشت و چربی خوراکی قربانی‌ها به وسیله انسان جدا می‌شود.

زاسیموس از پانوپلیس (Zosimos of Panopolis) (300 سال ب.م) صابون و درست کردن آن را توصیف می‌کند. گالن (Galen) تهیه صابون را که از آب قلیایی استفاده می‌شود تشریح می‌کند و برای از بین بردن آلودگی‌ها از بدن و لباس‌ها شستشو را توصیه می‌کند. بر اساس گفته‌ی گالن، صابون‌های آلمانی بهترین صابون‌ها هستند و پس از آن صابون‌های گل بهترین‌اند. این یک مرجع است برای صحت صابون در زمان باستان.

قرون وسطی

سازنده‌های صابون در ناپل از اعضای یک انجمن در اواخر قرن 6 بودند و در قرن 8 تهیه‌ی صابون در ایتالیا و اسپانیا شناخته شده بود. ساخت صابون هم به عنوان کار زنان و هم به عنوان تولید برای کارگران مرد در کنار سایر ضروریات مثل نجارها، آهنگران و نانوایان ذکر شده.

قرون 20 – 15

در فرانسه در حدود نیمه‌ی دوم قرن 15، ساختن حرفه‌ای و نیمه صنعتی صابون در مراکز کمی از – پروفنس، تولون، ایئر و مارسی – متمرکز بود که آسایش فرانسه را تامین می‌کرد. در مارسی حدود سال 1525 تولید در حداقل 2 کارخانه متمرکز بود و تولید صابون در مارسی به این سمت رفت که دیگر مراکز پروفنس را تحت‌الشعاع قرار دهد. در انگلیس تولید در لندن متمرکز شد.

صابون‌های مرغوب‌تر بعدها با استفاده از روغن سبزیجات (مثل روغن زیتون) به عنوان ضد چربی‌های حیوانی در اروپا از قرن 16 تولید شدند. بسیاری از این صابون‌ها هنوز هم تولید می‌شوند؛ هم به صورت صنعتی و هم در مقیاس کوچک. صابون کاستایل یک نمونه‌ی معروف از صابون‌های فقط گیاهی است که از قدیمی‌ترین صابون‌های سفید در ایتالیا مشتق شده اشت. در زمان جدید، استفاده از صابون در ملت‌های صنعتی شده به دلیل فهم بیشتر قوانین بهداشتی در کم کردن میزان میکروارگانیسم‌های بیماری‌زا فراگیر شده است. از نظر صنعتی تولید صابون‌های تخت که ابتدا در اواخر قرن 18 در دسترس قرار گرفت، به عنوان رقابت‌های تبلیغاتی در اروپا و ایالات متحده، آگاهی عمومی را در مورد رابطه‌ی بین پاکیزگی و سلامتی ارتقا داد.

تا پیش از انقلاب صنعتی، صابون سازی در یک مقیاس کوچک انحام می‌شود و محصول آن نامرغوب بود. آندره پیرس (Andrew Pears) ساخت صابونی با کیفیت و شفاف را در سال 1789 در لندن آغاز کرد. پسر خوانده‌ی او توماس جی.بارات (Thomas J. Barratt)، در ایزلورث در سال 1862 یک کارخانه تاسیس کرد. ویلیام گاسیج (William Gossage) از سال 1850 یک صابون ارزان قیمت با کیفیت خوب تولید کرد. در سال 1837 رابرت اسپیر هادسون (Robert Spear Hudson) در ابتدا ساخت نوعی پودر صابون را با تراشیدن صابون با هاون و دسته هاون شروع کرد. بنجامین تی.ربیت (Benjamin T. Babbitt)، یک کارخانه دار آمریکایی در فروش، نوآوریی‌هایی ارائه داد از جمله فروش صابون تخت و توزیع اشانتیون محصول. ویلیام هسکس لور (William Hesketh Lever) و برادرش جیمز در 1886 یک کارخانه کوچک صابون‌سازی را در وارینگتن خرید که هنوز یکی از بزرگترین تجارت‌های صابون به شمار می‌رود و سابقا "برادران لور" ("Lever Brothers") و اکنون "یونی لور" ("Unilever") نام دارد. این تجارت‌های صابون در به کارگیری رقابت‌های تبلیغاتی در مقیاس گسترده از جمله اولین‌ها بودند.

قسمت بعدی>>