پژوهشگران اروپایی از 4000 ترانزیستور پلاستیکی برای ساخت پردازنده هایی پلاستیکی به اندازه دو سانتی متر مربع استفاده کرده اند.

به نظر یکی از اعضای مرکز نانو فناوری استفاده از مواد پلاستیکی در مقایسه با سیلیکون، مزایایی از جمله قیمت کمتر و همچنین انعطاف قطعات و در نتیجه امکان خمش بیشترشان را در بر خواهد داشت.

در حال حاضر این پردازنده پلاستیکی قادر به اجرای یک برنامه ساده شامل 16 دستورالعمل است.فرمان ها در ورقه دوم تراشه که از مدار های پلاستیکی پوشیده شده، قرار دارند.

این ورقه می تواند برای «بازگذاری برنامه» به پردازنده متصل شود که در نتیجه امکان محاسبه میانگین مشخصی از سیگنال های ورودی در حال اجرا را به پردازنده می دهد.

پردازنده ساخته شده سرعتی معادل 6 هرتز دارد که میلیون ها بار کندتر پردازنده های معمول امروزی و در بهترین حالت تنها قادر به پردازش هشت بیتی اطلاعات است.

مدت ها پیش برای ساخت نمونه هایی از صفحات نمایش ال ئی دی و برچسب های RFID از ترانزیستور های زیستی استفاده شده بود اما این اولین بار است که پژوهشگران موفق به ساخت پردازنده و تراشه حافظه با استفاده از این مواد شده اند.

روش کلی ساخت این پردازنده به این صورت است که کار با به کار گیری ورقه ای به ضخامت 25 میکرومتر از پلاستیک منعطف (شبیه ورقه نازک دور ساندویچ) آغاز می شود.

در گام دوم لایه ای از الکترود هایی از طلا در بالای ورقه قرار گرفته، سپس لایه ای پلاستیکی آن را پوشانده و در نهایت با اضافه شدن ورقه ای دیگر از الکترود های طلایی و نیمه رساناهای پلاستیکی، موجبات ساخته شدن 4000 ترانزیستور پردازنده فراهم می شود.

ساخت پردازنده ها با استفاده از ترانزیستور های پلاستیکی چالش بزرگی است.متاسفانه برخلاف پردازنده های کریستال سیلیکونی، تضمینی برای عملکرد یکسان ترانزیستور ها  ی پلاستیگی وجود ندارد.

به عبارت دیگر ترانزیستور ها واکنش متفاوتی نسبت به سیگنال ها از خود بروز می دهند.

البته پردازنده ها و حافظه های پلاستیکی راه درازی را تا تولید انبوه در پیش دارند.

یکی از مشکلات سر راه این است که مواد زیستی سرعت پردازش اطالاعات را با محدودیت زیادی مواجه می کنند.از قراین چنین بر می آید که استفاده از مواد زیستی هزینه ساخت پردازنده ها و حافظه ها را ده برابر کاهش خواهد داد.