پژوهشگران بر اساس شبیه سازی‌های رایانه‌ای نشان دادند که کلید اصلی در گازهای میان ستاره‌ای و ستاره‌های جدید در دیسک‌های یک کهکشان جوان است. تمام کهکشان‌ها رفتاری که کشف شده را از خود نشان می‌دهند. همگی به‌صورت بی قاعده رشد می‌کنند، ظاهرشان توده‌ای ست و ستاره‌های پیرترشان از مرکز تا لبه‌های کهکشان کم نورتر می‌شوند. کورتیس استراک اخترشناس دانشگاه ایالتی لووا در خلاصه‌ی پژوهشی خود نوشت:«در دیسک کهکشان، شبیه جای زخم دوران کودکی در دوران نوجوانی می‌ماند و بعد از مدتی ظاهری نامحسوس پیدا می‌کند.»
ولی چه اتفاقی می‌افتد؟
استراک توضیحاتی در این مورد آورده که فقط تعدادی از کهکشان‌ها را توضیح می‌دهد. توضیحی کُلی در مورد تمام کهکشان‌ها و کم‌نور شدن لگاریتمی روشنایی دیسک کهکشان تاکنون نبوده است. استراک و المگرین براساس کار پژوهشی روی ساده‌ترین مدلهای کهکشانی که ستاره‌ها دور هسته می‌گردند و یک دیسک نازک وجود دارد و یک مرکز پُرجرم به نتایجی رسیدند. استراک می‌گوید:«ما روی انبوه جرم کار کردیم که فکر می‌کردیم ساخترهای توده‌ای جوان در کهکشان شاید عامل روشنایی و شکل آن‌ها باشد.»
مدل‌ها نشان می‌دهند که دقیقاً همینطور است. گرانش این توده‌های پُرچرم گازهای بین ستاره‌ای و ستاره‌های جدید مدارهای ستاره‌های نزدیک‌شان تحت تأثیر قرار می‌دهند. در چنین حالت‌هایی تغییرات مشهود است. گستردگی تعداد ستاره‌ها که از مدار اصلی‌شان دور هستند. بعد از مدت زمانی مشخص، این پخش‌شدگی ستاره‌ها از حالت دایره‌ای به بیضوی تبدیل می‌شود که باعث می‌شود روشنایی مجموع مرکز کهکشان از مرکز تا لبه کاهش یابد. این فرایند ظرف چند میلیون تا میلیارد سال روی داده است. این دو پژوهشگر به مرور جزییات بیشتر و واقعی را وارد می‌کنند تا تغییرات را مشاهده کنند. و پس از این فرایند متوجه شدند که این کشف درست بوده است. پس به همین دلیل است که کهکشان‌ها ظاهری پیر دارند.