فیزیکدانانی که روی گرانش کوانتمی کار می‌کنند با خلق مدل‌هایی مکانیک کوانتم و گرانش را به هم متصل می‌کنند و به هدفی بزرگ دست می‌یابند. بعضی از این مدل‌ها پیش بینی می‌کنند که فضا-زمان در مقیاس پلانک یعنی ^33-10 دیگر مانند فیزیک کلاسیک پیوسته نیست بلکه گسسته رفتار می‌کند. درست مانند مایعات و جامداتی که هر روز با آن‌ها سر و کار داریم، و می‌دانیم از اتم‌ها و مولکول‌ها تشکیل شده‌اند، تفکیک لازم را داریم. ساختاری از این نوع در انرژی‌های بسیار بالا، نسبیت خاص را نقض می‌کنند (بخشی از نسبیت عام).

در یکی از کارهای نظری پیشنهاد شده که فضا-زمان باید شبیه سیال رفتار کند. در این حالت، نسبیت عام معادل هیدرودینامیک سیال است، که رفتار سیالات را در سطح ماکروسکوپی توصیف می‌کند، ولی درباره‌ی ترکیب اتم‌ها/مولکول‌ها اطلاعاتی به دست نمی‌دهد. به همین ترتیب، بنا به مدل‌هایی نسبیت عام نمی‌گوید فضا زمان از این اتم‌ها تشکیل شده بلکه دینامیک فضا-زمان را به عنوان یک جسم کلاسیک توصیف می‌کند. فضا-زمان باید پدیده‌ای باشد نشأت گرفته از مؤلفه‌های بنیادی؛ درست مانند آب که از با جرم مولکولی H₂O  می‌شناسیم و می‌دانیم از چه تشکیل شده است. 

در کاری که توسط لیبراتی از مؤسسه‌ی SISSA ایتالیا، و ماکُنه از مونیخ در آلمان به صورت مشترک چاپ شده پیش بینی‌هایی هم شده که امکان رصد آن‌ها در پدیده‌های اخترفیزیکی هست. این نوع دیدگاه‌ها می‌تواند منجر به شناخت بهتر از گرانش کوانتمی شود. 

منبع:

Sciencedaily