«نانوکامپوزیت‌ها» را می‌توان ساختارهای جامدی در نظر گرفت که حداقل یکی از فازهای مختلف تشکیل‌دهنده‌ی آن در حد نانومتر باشد. این ترکیب‌ها از دو یا چند فاز آلی و یا معدنی با ترکیب‌های مختلف تشکیل می‌شوند که در حالت کلی می‌توانند خواص مکانیکی، الکتریکی، نوری، الکتروشیمیایی، کاتالیستی و ساختارهای متفاوتی از تک‌تک اجزای سازنده‌ی خود نشان دهند.
در روش «شیمیایی» ابتدا قطبین باتری به‌مدت 24 ساعت به‌صورت معکوس به دستگاه شارژکن متصل شده و سپس برای 48 ساعت آن را به‌صورت مستقیم شارژ می‌کنیم. بدین‌ترتیب «سولفات‌های» «غیرفعال»، درباره به حالت «فعال» بازگردانده شده و با افزایش ظرفیت باتری می‌توان دوباره از آن استفاده کرد. بازده این روش بیش از 80 درصد است.
هم‌اکنون محققان مایل‌اند بدانند که ساختارهای کوچک چگونه به سایر مواد می‌چسبند. چنین دانشی می‌تواند در حوزه‌هایی چون ساخت ابزارهای نانوالکترونیک، کامپوزیت‌ها، نانوانبرک‌های نانولوله‌ای، نانوسیم‌ها، پلیمرهای زیستی و پیوندهای استخوانی سودمند واقع شود.