مطالعات DNA در گذشته٬ تلاشی برای ایجاد ارتباط میان همخونی و تناسب اندام در حیوانات وحشی بوده که به موفقیت محدودی دست یافت٬ چرا که تعداد کمی از (درحدود 10) نشانگرهای ژنتیکی بکار می رفت. با این حال، در گذشته بررسی اثر همخونی برای جمعیت های وحشی به خاطر نیاز به شجره نامه ای دقیق، چالش برانگیز بوده است.

اما در پژوهشی جدید که PNAS منتشر کرده، از توانایی بالا در توالی یابی و تولید بیش از 10000 نشانگر ژنتیکی استفاده شده که برای اندازه گیری همخونی در جمعیت موش ها و نیز فوک های وحشی بکار رفته است.

زیست شناس دانشگاه یورک (University of York) کانادا و نویسنده ارشد این مقاله؛ دکتر کانچان داز ماهاپاترا (Dr. Kanchon Dasmahapatra)، با گروهی بین المللی به سرپرستی دکتر جوزف هافمن (Dr. Joseph Hoffman)، از بخش رفتارشناسی حیوانات دانشگاه بیلفیلد (Bielefeld University) آلمان، برای کمک به حفاظت از این گونه های نادر تلاش می کنند.

آنها با استفاده از شجره نامه شناخته شده جمعیت موش ها، نخست به بررسی روش آزمایشی خود در اندازه گیری همخونی پرداخته و سپس با کالبد شکافی و گرفتن نمونه های DNA فوک های سواحل هلند، آشکار کردند که گونه های همخون، به احتمال زیاد از عفونت انگل ریه رنج می برند.

دکتر هافمن توضیح داد: «ما نشان دادیم که امکان دارد مشکلی بزرگتر از آنچه که پیشتر فکر می کردیم در برخی گونه های همخون حیات وحش وجود داشته باشد.»
دکتر ماهاپاترا افزود: «در مواردی که مشکل مربوط به همخونی در جمعیت های وحشی به وجود آید، می توان از این روش با امکان اقدام درمانی بهره گرفت.»