نوبل امسال به یوشینوری اسومی از موسسۀ فناوری توکیو (Frontiers Research Center) برای کارش در اتوفاژی تعلق گرفت. این فرایندِ بازیابی و کاهش سلول‌هاست. کشف‌های اوسومی درهای جدیدی برای درک کا از بازیابی مولفه‌های سلول‌ها باز کرد. کشف‌های وی مسیری را هموار کرد که اهمیت فراوانی در درک اتوفاژی در بسیاری از فرایندهای فیزیولوژیک مانند ضعف یا عکس العمل بدن به عفونت دارد. جهش ها در ژن های اتوفاژی می‌توانند علت بیماری   باشند و فرایند اتوفاژی در شرایط متعددی از جمله سرطان و بیمارهای عصبی دخیل است.

در دهه های ۵۰ و ۶۰ میلادی پژوهشگران متوجه شدند که سلول‌های برخی حیوانات از اتوفاژی برای بازیابی سلولی و دیگر مکانیسم‌ها استفاده می کنند. آن ها میدانستند که تحت فشار سلولی، این فرایند فعال خواهد بود. برای مثال، وقتی مواد مغذی کم بودند و یا آن عضو با یک عفونت مبارزه می  کرد، چنین اتفاقی می افتاد. ولی اینکه خودِ فرایند چطور کار می کرد و یا حتی کدام سلول از این روش استفاده میکرد، مشخص نبود.

اوسومی و همکارانش بر آن شدند که ببینند آیا تک سلولی ها هم از همان فرایندهای بیوشیمیایی سلول های حیوانات استفاده می کنند یا خیر. او   از مواد شیمیایی استفاده کرد تا سلول ها را وادار به جهش های بیشتری در زنجیره های مخمری کند. در واقع دنبال سلول‌های می گشت که نتوانند به هنگام نیازشان، واکوئل‌های (غشاهای سلولی حامل سیال) قابل رویت تشکیل دهند. چنین استدلال کرد که ژن های گمشده در این فرایند نقش مهمی در اتوفاژی داشتند. ۱۹۹۳ این مقاله چاپ شد و آن ها ۱۵ ژن بنیادی حاوی چنین فرایندی را کشف کردند. بررسی های بعدی نشان داد که تقریبا همان ژن ها کنترل سلول های انسانی و حیوانی را به دست می گیرند؛ و وقتی تمام بررسی ها را کنار هم گذاشت متوچه شد چگونه ژن ها در کنار هم مراکز فعال بازیابی نگه می دارند.

منبع:

بنیاد نوبل