گفت و گو با رابرت.جی. لفکوویتز برنده جایزه نوبل شیمی ۲۰۱۲

همانطورکه درگزارش پیش گفتیم جایزه نوبل شیمی ۲۰۱۲ برای تحقیق بر روی گیرنده‏های جفت‌شونده با پروتئین G به برایان کوبیلکا و رابرت جی لفکوویتز اهدا شد. در این گزارش به بررسی مصاحبه‌ای که توسط بنیاد جایزه نوبل با رابرت جی لفکوویتز انجام شده است می‌پردازیم.

رابرت لفکوویتز متولد ۱۹۴۳ در نیویورک آمریکاست و هم‌اکنون استاد موسسه پزشکی هوارد هیوز در مرکز پزشکی دا‏نشگاه دوک در دورهام است.

در ابتدای این مصاحبه لفکوویتز از هیجان زیاد گروه و استقبال گرمی که اعضای آزمایشگاه از او بعد از انتشار این خبر کردند صحبت کرد و این طور توصیف کرد که این جایزه پیشرفت عظیمی برای گروه آزمایشگاه به‌شمار می‌‌آید، آنها در طی این سال‌ها خیلی سخت کار کردند و دیدن محقق شدن چیزی که سال‌ها برروی آن کار کردیم باعث افتخار و هیجان زیادی برای همه است.

طبق گفته لفکوویتز تا به حال دانشگاه Duke موفق به دریافت نوبل نشده بود، دانشگاه Duke با 75 سال نسبتا جوان به شمار می‏‏رود و در مقام مقایسه با دانشگاه‌هایی نظیر هاروارد و پرینستون و چنین موسساتی قرار می‏گیرد و این جایزه به‌نوعی برای کل افراد دانشگاه احساس خوبی ایجاد کرده است.  

این طور به نظر می‌رسد که برای این جایزه یک جشن جهانی برپا خواهد شد، زیرا که آزمایشگاه لفکوویتز برای چهار دهه برروی GPCR-ها کار کرده است و افراد زیادی بوده‌اند که به مکان‌های دیگری رفتند، و به نظر می‌رسد کل این مجموعه از دریافت این جایزه خوشحال باشند.

لفکوویتز بیان داشت علی‌رغم اینکه جایزه نوبل به شکل انفرادی اهدا می‏شود، اما در فرای آن اغلب شناسایی یک رشته (زمینه) است. بنابراین تمام افرادی که در این زمینه کار می‏کنند احساس خوبی نسبت به آن دارند. به‌ویژه اگر نسبت به گروهی که موفق به کسب این جایزه شده حس خوبی داشته باشند. به زعم لفکوویتز، نوع همکاری‌ای که او و کوبیلکا در طول این سال‌ها با هم داشتند کاملا به هم وابسته بوده و نیز بسیار مثبت و تاثیر‌گذار در این زمینه بوده و همه افراد مرتبط نیز از این ارتباط راضی بودند.

مصاحبه‌کننده خاطر نشان کرد که این چهار دهه دوره طلایی برای کشف گیرنده‌های انتقال دهنده‌های عصبی بوده است.

و لفکوویتز شرح داد که ایده وجود چنین گیرنده‌هایی به یک قرن قبل باز می‏‏گردد، اما هنگامی که ۴۰ سال پیش من این کار را شروع کردم، هنوز تردید بسیاری وجود داشت که اساسا چنین گیرنده‌هایی وجود خارجی دارند یا خیر. حتی از طرف افرادی که به‌گونه‌ای در محوریت علم پزشکی قرار داشتند، فشارهای زیادی وارد می‌شد. در سال‌های اولیه  فشارهایی از این قبیل که آیا واقعا توانایی انجام این کار را داری و یا اینکه شما گیرنده‌ها را جدا می کنید از کجا بدانیم که آنها گیرنده هستند، وارد می‌شد. در حالی که امروز برای دانشجویان و اعضای گروه من شنیدن اینکه چنین تردیدهایی وجود داشته تعجب‌آور است.

جداسازی و سپس ترتیب‌دهی آدرنوسپتور – بتا-۲ در حقیقت اولین جداسازی بود و این نوع جداسازی سنگ روزتا را از طریقی که هر کس دیگری قادر به رمزگشایی سایر گیرنده‌ها ارائه داد .

لفکوویتز در ادامه این صحبت چنین گفت که همانند بسیاری همکاری‏‌های دیگر در علم، سال‌ها به طول انجامید . ده سال برای ما زمان برد که تا این گیرنده‌ها را ایزوله کنیم. سپس سال‌های دیگری که آنها را با هم آمیزش دهیم. در حال صحبت کردن درباره ۵۰ سال تا رسیدن به آن نقطه هستیم و همچنین با احتساب ساختارهای کریستال اخیر کوبیلکا می‌توان ۱۰ تا ۱۵ سال دیگر به آن اضافه کرد. بنابراین کار بسیار سختی است. این کار به زمان و پشتکار و استقامت نیاز دارد.

برایان کوبیلکا در طول پروژه ترتیب‌دهی آدرنوسپتور – بتا-۲ بود که به آزمایشگاه لفکوویتز پیوست. او به عنوان یکی از اعضای آزمایشکاه همراه با لفکوویتز در آزمایشگاه ادمورک کار می‏کردند.

ما گیرنده‌ها را تصفیه کرده بودیم و با هم به‌وسیله گیرنده‌های تصفیه‌شده کشش‌های نسبتا کوچکی در ترتیب‌دهی پروتئین داشتیم و در حقیقت سنگ روزتا بود که اجازه آمیزش را می‌داد. کلید اصلی تمام این موضوعات  یک دهه کار برای تصفیه این گیرنده‌ها بود و کوبیلکا در آزمایشگاه لفکوویتر طبق گفته حودش کسی بود که فرایند آمیزش را رهبری می‌کرد، نه مطالعات اصلی زیست شیمی را. سپس آنها با یک گروه در ادمورک همکاری کردند و تا حدی قسمت بسیار سخت کار کوبیلکا آنجا بود. او در آن تحقیقات بسیار فعال بود. کوبیلکا برای 5 سال در آزمایشگاه لفکوویتز در کنارش بود و زمان بسیار مفید و اثربخشی را در کنار هم گذراندند .

تصویری از GPCR ها

در نهایت مصاحبه‌کننده به این موضوع اشاره کرد که کوبیلکا انسان کاملا خجالتی است و تواضع فراوانی که دارد به نوعی شخصیت اوست و لفکوویتز نیز این گفته‌ها را تایید کرد و اضافه کرد که گمان می‌کند چند ماه پیش رو روزهای راحتی در انتظار همکارش نیست، چرا که از این همه شلوغی لذت نخواهد برد اما از آنجایی که شخصیت خود او کاملا متفاوت است گفت:

 می‏خواهم از این روز به بهترین شکل ممکن لذت ببرم .

گفت و گو با رابرت.جی. لفکوویتز برنده جایزه نوبل شیمی ۲۰۱۲

همانطورکه درگزارش پیش گفتیم جایزه نوبل شیمی ۲۰۱۲ برای تحقیق بر روی گیرنده‏های جفت‌شونده با پروتئین G به برایان کوبیلکا و رابرت جی لفکوویتز اهدا شد. در این گزارش به بررسی مصاحبه‌ای که توسط بنیاد جایزه نوبل با رابرت جی لفکوویتز انجام شده است می‌پردازیم.

رابرت لفکوویتز متولد ۱۹۴۳ در نیویورک آمریکاست و هم‌اکنون استاد موسسه پزشکی هوارد هیوز در مرکز پزشکی دا‏نشگاه دوک در دورهام است.

در ابتدای این مصاحبه لفکوویتز از هیجان زیاد گروه و استقبال گرمی که اعضای آزمایشگاه از او بعد از انتشار این خبر کردند صحبت کرد و این طور توصیف کرد که این جایزه پیشرفت عظیمی برای گروه آزمایشگاه به‌شمار می‌‌آید، آنها در طی این سال‌ها خیلی سخت کار کردند و دیدن محقق شدن چیزی که سال‌ها برروی آن کار کردیم باعث افتخار و هیجان زیادی برای همه است.

طبق گفته لفکوویتز تا به حال دانشگاه Duke موفق به دریافت نوبل نشده بود، دانشگاه Duke با 75 سال نسبتا جوان به شمار می‏‏رود و در مقام مقایسه با دانشگاه‌هایی نظیر هاروارد و پرینستون و چنین موسساتی قرار می‏گیرد و این جایزه به‌نوعی برای کل افراد دانشگاه احساس خوبی ایجاد کرده است.  

این طور به نظر می‌رسد که برای این جایزه یک جشن جهانی برپا خواهد شد، زیرا که آزمایشگاه لفکوویتز برای چهار دهه برروی GPCR-ها کار کرده است و افراد زیادی بوده‌اند که به مکان‌های دیگری رفتند، و به نظر می‌رسد کل این مجموعه از دریافت این جایزه خوشحال باشند.

لفکوویتز بیان داشت علی‌رغم اینکه جایزه نوبل به شکل انفرادی اهدا می‏شود، اما در فرای آن اغلب شناسایی یک رشته (زمینه) است. بنابراین تمام افرادی که در این زمینه کار می‏کنند احساس خوبی نسبت به آن دارند. به‌ویژه اگر نسبت به گروهی که موفق به کسب این جایزه شده حس خوبی داشته باشند. به زعم لفکوویتز، نوع همکاری‌ای که او و کوبیلکا در طول این سال‌ها با هم داشتند کاملا به هم وابسته بوده و نیز بسیار مثبت و تاثیر‌گذار در این زمینه بوده و همه افراد مرتبط نیز از این ارتباط راضی بودند.

مصاحبه‌کننده خاطر نشان کرد که این چهار دهه دوره طلایی برای کشف گیرنده‌های انتقال دهنده‌های عصبی بوده است.

و لفکوویتز شرح داد که ایده وجود چنین گیرنده‌هایی به یک قرن قبل باز می‏‏گردد، اما هنگامی که ۴۰ سال پیش من این کار را شروع کردم، هنوز تردید بسیاری وجود داشت که اساسا چنین گیرنده‌هایی وجود خارجی دارند یا خیر. حتی از طرف افرادی که به‌گونه‌ای در محوریت علم پزشکی قرار داشتند، فشارهای زیادی وارد می‌شد. در سال‌های اولیه  فشارهایی از این قبیل که آیا واقعا توانایی انجام این کار را داری و یا اینکه شما گیرنده‌ها را جدا می کنید از کجا بدانیم که آنها گیرنده هستند، وارد می‌شد. در حالی که امروز برای دانشجویان و اعضای گروه من شنیدن اینکه چنین تردیدهایی وجود داشته تعجب‌آور است.

جداسازی و سپس ترتیب‌دهی آدرنوسپتور – بتا-۲ در حقیقت اولین جداسازی بود و این نوع جداسازی سنگ روزتا را از طریقی که هر کس دیگری قادر به رمزگشایی سایر گیرنده‌ها ارائه داد .

لفکوویتز در ادامه این صحبت چنین گفت که همانند بسیاری همکاری‏‌های دیگر در علم، سال‌ها به طول انجامید . ده سال برای ما زمان برد که تا این گیرنده‌ها را ایزوله کنیم. سپس سال‌های دیگری که آنها را با هم آمیزش دهیم. در حال صحبت کردن درباره ۵۰ سال تا رسیدن به آن نقطه هستیم و همچنین با احتساب ساختارهای کریستال اخیر کوبیلکا می‌توان ۱۰ تا ۱۵ سال دیگر به آن اضافه کرد. بنابراین کار بسیار سختی است. این کار به زمان و پشتکار و استقامت نیاز دارد.

برایان کوبیلکا در طول پروژه ترتیب‌دهی آدرنوسپتور – بتا-۲ بود که به آزمایشگاه لفکوویتز پیوست. او به عنوان یکی از اعضای آزمایشکاه همراه با لفکوویتز در آزمایشگاه ادمورک کار می‏کردند.

ما گیرنده‌ها را تصفیه کرده بودیم و با هم به‌وسیله گیرنده‌های تصفیه‌شده کشش‌های نسبتا کوچکی در ترتیب‌دهی پروتئین داشتیم و در حقیقت سنگ روزتا بود که اجازه آمیزش را می‌داد. کلید اصلی تمام این موضوعات  یک دهه کار برای تصفیه این گیرنده‌ها بود و کوبیلکا در آزمایشگاه لفکوویتر طبق گفته حودش کسی بود که فرایند آمیزش را رهبری می‌کرد، نه مطالعات اصلی زیست شیمی را. سپس آنها با یک گروه در ادمورک همکاری کردند و تا حدی قسمت بسیار سخت کار کوبیلکا آنجا بود. او در آن تحقیقات بسیار فعال بود. کوبیلکا برای 5 سال در آزمایشگاه لفکوویتز در کنارش بود و زمان بسیار مفید و اثربخشی را در کنار هم گذراندند .

تصویری از GPCR ها

در نهایت مصاحبه‌کننده به این موضوع اشاره کرد که کوبیلکا انسان کاملا خجالتی است و تواضع فراوانی که دارد به نوعی شخصیت اوست و لفکوویتز نیز این گفته‌ها را تایید کرد و اضافه کرد که گمان می‌کند چند ماه پیش رو روزهای راحتی در انتظار همکارش نیست، چرا که از این همه شلوغی لذت نخواهد برد اما از آنجایی که شخصیت خود او کاملا متفاوت است گفت:

 می‏خواهم از این روز به بهترین شکل ممکن لذت ببرم .