بنابراین گزارش، هنگام ارائه‌ی آموزش‌، بچه‌هایی که از آنان خواسته می‌شود از اشاره‌های دست بهره بگیرند احتمالاً موفقیت بیش‌تری خواهند داشت.

این تحقیقات توسط «برودرز» (Broaders) و همکارانش در دانشگاه شیکاگو بر روی 176 کودک در مقاطع پایان سوم و ابتدای چهارم دبستان انجام شده است. آنان به‌طور تصادفی افراد را در سه دسته مورد بررسی قرار دادند:

در تحقیقات انجام شده خط مبنا بر این استوار بود که دانش‌اموزان مجبور بودند به شش مسأله‌ی ریاضی (نظیر: ) که بر روی تخته‌سیاه نوشته شد بود پاسخ گفته و به آزمایشگر توضیح دهند چگونه این مسائل را حل کرده‌اند.

محققان تلاش‌های دانش‌اموزان را – که بر روی نوار ویدیویی ضبط شده بود - رمزگذاری کرده استراتژی‌هایی که منجر به حل مسأله می‌شد را به «اشاره‌ی دست» و «گفتگو» تقسیم کردند.

دانش‌اموزانی که گفته شده بود دستان‌شان را هنگام بیان حل مسأله حرکت دهند چهار برابر بیش از دیگران (آن‌هایی که راهنمایی‌هایی در این زمینه ارائه نشده بود) از روش‌های صحیح حل مسأله استفاده می‌کردند. اگرچه آن‌ها نیز در انتها به جواب صحیح نرسیدند ولی اشاره‌های دست به‌طور تلویحی نشان می‌داد که دارای استدلال‌های ریاضی هستند.

به‌عنوان مثال: برای بیان این‌که دو طرف رابطه‌ای برابر هستند بچه‌ها باید از علامت وی‌شکل (علامت پیروزی) در زیر سمت چپ رابطه و سپس زیر سمت راست آن باید استفاده می‌کردند.

مرحله‌ی بعد تحقیق نشان داد که اگرچه چنین بچه‌هایی نمی‌توانستند از اطلاعات تلویحی خود در عمل استفاده کنند و در نتیجه مسأله را درست حل نکرده‌اند استفاده از اشاره باعث می‌شود که آنان برای راهنمایی‌های بعدی به‌خوبی آماده باشند.

در این تحقیق، چگونگی توانایی حل مسأله در دانش‌اموزان استفاده‌کننده از اشاره‌های دست و آنانی که استفاده نمی‌کنند، بعد از ارائه‌ی راهنمایی‌های لازم ارزیابی شد.

آزمون بعدی نشان داد دانش‌اموزانی که از اشاره‌های دست استفاده می‌کردند یک و نیم برابر دیگران قادر بودند مسأله را تصحیح کنند که این امر یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شد.

محققان نتیجه گرفتند: «گوشزد کردن دانش‌اموزان به استفاده از اشاره‌های دست، آنان را تشویق می‌کند تلاش کنند استلال‌های تلویحی و غیرروشن خود را با راهنمایی‌های ارائه شده به یادگیری تبدیل کنند».

این تحقیقات نشان داد اشاره با دست، استراتژی‌های جدیدی را برای حل مسأله در اختیار قرار داده آنان را آماده‌‌ی یادگیری می‌کند.

محققان فکر می‌کنند اشاره با دست ممکن است به دانش‌اموزان در حل مسائل ریاضی کمک کند بدین‌ترتیب که با این اشاره‌ها مطالب را بفهمند.

این یافته‌ها به تحقیقات گذشته در این زمینه وسعت داده است زیرا حرکت‌های بدنی نه‌تنها کمک می‌کند که آنان مسائل را بدون نیاز به بیان جمله توضیح دهند بلکه عملاً بهتر نیز فکر کنند.

در عین حال، «اشاره با دست» راهی به‌طور بالقوه قوی برای بحث در آموزش ریاضیات است. روش‌های «اشاره با دست» شامل: استراتژی‌های حل مسأله بر روی آشکار کردن «حافظه‌ی کاری» (Working Memory) (همانند: نوشتن چیزها به‌شیوه‌ای مخصوص) متمرکز است.