براي اين‌كه بالون به‌سمت بالا حركت كند، بايد هوا به‌طور مداوم گرم شود. بالون‌هاي هواي گرم با استفاده از موتور احتراق در قسمت پاييني كيسه‌ي بالون، اين كار را انجام مي‌دهد.

وقتي هوا سرد مي‌شود، خلبان مي‌تواند با احتراق موتور هوا را گرم كند.

بالون‌هاي جديد مي‌توانند هوا را با استفاده از اشتعال پروپان،(ماده‌ي پارافيني مشتعل‌شونده) گرم كنند. اين پروپان همان ماده‌اي است كه در درست كردن آتش در بيرون از منزل استفاده مي‌شود. پروپان در اين حالت به‌صورت استوانه‌هاي سبك مايع فشرده در سبد بالون نگه‌داري مي‌شود. لوله‌‌ي مكش تا انتهاي استوانه‌ي سوخت پايين آمده و مي‌تواند مايع را وارد موتور احتراق كند.

شكل 2 - يك بالون هواي داغ شامل سه بخش اصلي است: «موتور احتراق» كه هوا را داغ مي‌كند «كيسه بالون» كه هوا را در خود نگه مي‌دارد «سبد» كه مسافران را در خود جاي مي‌دهد.

به‌دليل اين‌كه پروپان به‌صورت استوانه‌اي متراكم‌شده، خيلي سريع وارد كوره‌ي حرارتي مي‌شود.

موتور احتراق، لوله‌ي استوانه‌اي استيل ساده‌اي است كه به‌صورت پوششي لوله‌اي در اطراف بخش احتراق آن را احاطه كرده است.

وقتي بالون‌سوار موتور احتراق را روشن مي‌كند، پروپان به‌صورت مايع وارد لوله شده و شعله به‌وسيله‌ي يك اجاق يا چراغ سوخت بالا مي‌زند.

وقتي شعله برافروخته مي‌شود، فلز اطراف لوله داغ و پروپان داغ گرم شده و وارد چرخه سوخت مي‌گردد. اين تغييرهاي پروپان از مايع تا گاز، قبل از شعله‌ور شدن آن است. خود اين گاز، شعله‌اي به مراتب قوي‌‌تر درست كرده و سوخت به‌طور مؤثرتري استفاده مي‌شود.

در بالون‌ هاي نسل جديد هواي داغ، كيسه‌ي بالون از قطعه‌‌هاي نايلوني سه‌گوش استفاده‌ مي‌شود كه با بافتي دوخته شده به‌كيسه‌ي اصلي وصل و محكم شده است.

قطعه‌ها از پايه‌ي كيسه تا بالاي آن از تكه‌هاي به‌هم دوخته شده تشكيل شده است.

«نايلون» در بالون بسيار مؤثر بوده (از نظر سبكي) ولي در دماهاي بالا ذوب مي‌شود. رويه‌ي نايلون در پايه‌ي كيسه از ماده‌ي ضدآتش خاصي ساخته شده كه مانع از آتش گرفتن بالون مي‌شود.

هواي داغ از حفره‌ي انتهايي در پايين كيسه‌ي بالون (بالاي سبد) فرار نمي‌كند چراكه «شناوري» يا «نيروي بالابرنده» آن را بالا مي‌برد.

اگر خلبان به‌طور پيوسته اشتعال را فعال را نگه دارد بالون بالا خواهد رفت. ولي حد بالاي ارتفاع براي بالون وجود دارد. چراكه هوا رقيق شده و نيروي شناوري آن‌قدر ضعيف مي‌شود كه نمي‌تواند بالون را بالا بكشد.

«شناوري» برابر است با وزن هواي جابه‌جا شده در بالون؛‌ بالون‌هاي بسيار بزرگ‌تر عموما تا ارتفاع‌هاي بيش‌تري مي‌توانند بالا بروند.

اين سطح فشار در بالاترين ميزان خود از سطح زمين قرار دارد زيرا هوا در اين سطح به اندازه‌ي كل وزن آن را در ارتفاع‌هاي بالاتر است. وزن بيش‌تر به‌معناي نيروي گرانش بيش‌تر است.

در بخش‌هاي بالاتر بالون، «فشار» بر «گرانش» غلبه كرده و تعادل به‌هم مي‌خورد. به‌همين دليل است كه در ارتفاع‌هاي بالا، «فشار» افت مي‌كند.

اختلاف فشار بين بالا و پايين هر جسم است كه «نيروي شناوري» رو به بالا را نتيجه‌ مي‌دهد.

«نيروي شناوري» به‌طور كلي از گرانش ضعيف‌تر است. پس «شناوري» فقط مي‌تواند اجسامي را حركت دهد كه سبك‌تر از هوا هستند.

گزينه‌ي‌ ديگر پُر كردن بالون از هوايي است كه چگالي كم‌تري نسبت به هواي اطراف دارد زيرا هوا در بالون جرم كم‌تري در واحد حجم نسبت به جو دارد. بنابراين «نيروي شناوري» بالون را به‌سمت بالا مي‌راند. ولي بازهم ذره‌هاي هوا در حجم (فشار كم‌تر) هستند؛ در نتيجه فشار هواي اطراف بالون را تا زماني كه چگالي هواي درون بالون برابر است با چگالي هواي بيرون بالون منجمد مي‌كند.

حال اگر اين شرايط را تغيير دهيم مي‌توانيم با ثابت نگه‌داشتن «فشار»، «چگالي» را كاهش دهيم. نيروي فشار هوا بر يك جسم بستگي به اين دارد كه چند ذره به جسم برخورد مي‌كنند و چه نيرويي به آن واترد مي‌شود.

همان‌طور كه مي‌بينيم فشار كُل به دو روش افزايش مي‌يابد:

        


- افزايش تعداد ذره‌هاي هوا كه باعث برخوردهاي بيش‌تر در واحد سطح خواهد شد.

- افزايش سرعت ذره‌ها به‌طوري ‌كه ذره‌ها به سطحي برخورد كنند؛برخورد هر ذره با نيروي بيش‌تري انجام مي‌شود.



بنابراين با «چگالي كم‌تر» در يك بالون و بدون «كاهش فشار» بايد سرعت ذره‌هاي هوا را زياد كرد. اين‌كار را با گرم كردن هوا مي‌توان انجام داد. ذره‌ها، گرما را جذب و بيش‌تر برانگيخته خواهند شد. در نتيجه «برخوردها» و در نتيجه «نيرو» بيش‌تر مي‌شود.

در هواي گرم، فشار هوا براي هر ذره نسبت به هواي سرد بيش‌تر خواهد بود. بنابراين به ذره‌هاي بيش‌تر نيازي نيست. در نتيجه بالون هواي داغ ارتفاع مي‌گيرد زيرا از هواي كم‌چگال‌تر و داغ‌تر از هواي اطراف است.