ادامه از قبل 

اقليم:

لايه‌هاي بالايي ابرهاي اتمسفر زهره که بسيار فشرده نيز هستند، هر چهار روز ‌يک بار اين سياره را دور مي‌زنند. اين پديده نشان مي‌دهد که سرعت حرکت ابرهاي اتمسفري بسيار زياد و در واقع ۶۰ برابر سرعت چرخش زهره به دور خود است. محققان تخمين زده‌اند که سرعت چرخش ابرهاي زهره به ۳۶۰ کيلومتر بر ساعت مي‌رسد. در حالي که مي‌دانيم بادهاي سطحي زهره بسيار آهسته‌تر،‌ يعني با سرعتي در حدود فقط چند کيلومتر در ساعت مي‌وزند. اين موضوع ‌يکي از اسرار سياره‌ي ونوس محسوب مي‌شود که هنوز اخترشناسان پاسخ مناسبي براي آن نيافته‌اند.

در سال ۲۰۰۵ کاوشگر ونوس اکسپرس (Venus Express) که پروژه‌اي متعلق به سازمان فضايي اروپا بود، به زهره رسيد و وجود رعد و برق‌هايي را در ابرهاي اين سياره نشان داد. اين رعد و برق‌ها برخلاف زمين که از ابرهاي بخار آب ناشي مي‌شوند، به دليل وجود ابرهاي سولفوريک اسيد به وجود مي‌آيند. دانشمندان معتقدند که اين تخليه‌هاي الکتريکي مي‌توانند منجر به شکستن ترکيب‌هاي مولکولي مختلف موجود در زهره شوند و بازترکيب‌هايي را به وجود آورند که ممکن است عجيب و غير منتظره باشند.  يک گردباد نسبتاً بزرگ که در سال ۲۰۰۶ براي اولين بار روي ونوس مشاهده شد، هنوز هم با همان شدت روي اين سياره وجود دارد و در حال شکستن و پيوند زدن ابرها در سر راه خود است. اين ابرها همچنين نشانه‌هايي از توليد امواج گرانشي دارند. امواج گرانشي هنگامي‌ ايجاد مي‌شوند که بادها بر فراز ناهمواري‌هاي سطحي بوزند و منجر به افزايش و کاهش لايه‌هاي هوا در بالاي سطح شوند.

دسته‌اي از لايه‌هاي ابري موجود در قسمت فوقاني اتمسفر زهره، به شدت نور خورشيد در طول موج‌هاي آبي و فرابنفش را جذب مي‌کنند. محققان نام «جذب کننده‌هاي فرابنفش» را براي اين ابرها انتخاب کرده‌اند. جذب کننده‌هاي فرابنفش مسئول دريافت نيمي‌ از انرژي خورشيدي دريافتي توسط کل سياره‌ي زهره هستند. اين موضوع نشان مي‌دهد که اين دسته از ابرها نقش مهمي ‌در ايجاد دماهاي بسيار زياد روي سطح ونوس ايفا مي‌کنند. ترکيب دقيق ابرهاي جذب‌کننده‌ي فرابنفش هنوز معلوم نشده است.

پژوهش و کاوش:
تا کنون بيش از بيست کاوشگر از طرف سازمان فضايي ناسا، سازمان فضايي اروپا و اتحاد جماهير شوروي سابق به سياره‌ي زهره فرستاده شده‌اند. مارينر۲ (Mariner 2) که متعلق به ناسا بود، در سال ۱۹۶۲ از فاصله‌ي ۳۴۰۰۰ کيلومتري زهره گذشت و به اين ترتيب ونوس اولين سياره‌اي شد که ‌يک کاوشگر با آن ملاقات مي‌کند. سپس ونرا۷ (Venera7) که متعلق به شوروي بود، در سال ۱۹۷۰ اولين فضاپيمايي شد که روي اين سياره فرود آمد و پس از آن ونرا ۹ اولين تصاوير سطح زهره را به زمين فرستاد. شوروي پروژه‌ي ونرا را در مجموع تا کاوشگر ونراي ۱۶ به زهره فرستاد.

ماژلان (Magellan)  اولين مدارگردي بود که توسط ناسا به زهره فرستاده شد و توانست ۹۸ درصد سطح زهره را نقشه‌برداري راداري کند. اين مدارگرد ناهواري‌هاي سطحي زهره را با دقت ۱۰۰ متر مشخص مي‌کرد. کاوشگر ونوس اکسپرس نيز براي مدت هشت سال به بررسي زهره پرداخت. اين مدارگرد با استفاده از ابزار و ادوات پيشرفته‌اي که داشت توانست اطلاعات مهمي ‌از سياره‌ي زهره به زمين مخابره کند. همچنين وجود رعد و برق در زهره توسط همين مدارگرد کشف شد. ونوس اکسپرس در ماه اوت سال ۲۰۱۴ پيش از خاتمه دادن به مأموريت خود، در مانوري به مدت ‌يک ماه وارد ابرهاي فوقاني اتمسفر ونوس شد و بدون بروز هيچ گونه اشکالي، اين مانور را به پايان رساند. سپس به مدارهاي بالاتري رفت تا پس از اتمام سوختش، مأموريتش به پايان برسد. هم اکنون اين کاوشگر در سياره‌ي زهره سوخته و از بين رفته است. فضاپيماي بعدي فرستاده شده به زهره، کاوشگر آکاتسوکي (Akatsuki) نام دارد که متعلق به سازمان فضايي کشور ژاپن است و از سال ۲۰۱۰ مأمويت خود را آغاز کرده است. اين کاوشگر هم اکنون به فعاليت خود ادامه مي‌دهد.

منبع:

 Space

منابع مفید:

ناهید

سفر به ناهید

آذرخش در ناهید

عوارض سطح ناهید

اثر گلخانه‌ای حو ناهید

کاوشگر ونوس اکسپرس

گرانش در زمان گذر

گذر زهره

درون ناهید

Venus: NASA

Venus Express: Acid rains ESA

Venus Express: ESA

Venus interior

HyperPhysics: Venus

Floating City over Venus Atmosphere: CNET

Russian Space Web

Venera75