بهگزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) بهنقل از ستاد ویژهی توسعهی فناوریهای نانو بهنقل از سایت «نانو ورک» (Nano Werk) بهنقل از مجلهی «نیچر» (Nature)، آنها با این کار ابزار جدیدی برای استفاده در رایانههای قدرتمند کوانتومی آینده توسعه دادهاند.
این سیستم شبیه کابل مورد استفاده در تلویزیونهای کابلی است که قابلیتهای اضافی دیگری همچون ابررسانایی (مقاومت الکتریکی صفر) و بیتهای اطلاعاتی چندمنظورهای نیز دارا است که از قوانین غیرطبیعی فیزیک کوانتوم تبعیت میکنند.
این کابل ارتعاشی شاید روزی در رایانههای کوانتومی - که برای انجام عملکردهای خاصی همچون: شکستن کد و جستوجو در بانکهای اطلاعاتی بر رفتار کوانتومی مبتنی بوده و بسیار سریعتر از رایانههای امروزی هستند - استفاده شوند؛ بهعلاوه، تولید اجزای ابرهادی توسعهیافته در «مؤسسهی ملی استاندارد و فناوری»، بسیار آسانتر از کاندیداهای رقیب دیگر بوده و افزایش مقیاس تولید آنها برای کاربردهای عملی نیز امکانپذیرتر است. برخلاف ابزارهای الکترونیک معمول - که اطلاعات را بهشکل بیتهای دیجیتالی که میتوانند یک یا صفر باشند - ذخیره میکنند هر حوزهی ابرهادی بهصورت یک بیت کوانتومی یا کیوبیت عمل میکند که میتواند مقادیر صفر و یک را بهصورت همزمان در خود نگهداری کند.
کیوبیتهایی که در این «ابروضعیت» متشکل از هر دو حالت قرار دارند میتوانند بهطور همزمان محاسبههای بسیار بیشتری نسبت به انواع مشابه معمول خود انجام دهند؛ این قابلیت امکان تولید رایانههای بسیار سریعتر وقدرتمندتر را فراهم میکند.
بخش ارتعاشی کابل - که اطلاعات را میان دو حوزهی ابرهادی منتقل میکند - میان دانشمندان به «اتوبوس کوانتومی» معروف است و این قابلیت را دارد که دادهها را میان دو یا چند کیوبیت منتقل نماید.
کار «مؤسسهی ملی استاندارد و فناوری» روی جلد مجلهی «نیچر» (Nature) شمارهی پنجم مهر 1386 (27 سپتامبر 2007 میلادی) آورده شده است.
بنابراین گزارش، این دانشمندان ابتدا اطلاعات را در یک کیوبیت کدگذاری کرده و سپس آن را بهصورت انرژی میکروویو به قسمت ارتعاشی کابل برای یک ذخیرهسازی کوتاه بهمدت 10 نانوثانیه منتقل کرده و در نهایت اطلاعات را بهصورت موفقیتامیزی به کیوبیت دوم منتقل کردند.
«ری سیموندز» فیزیکدان «مؤسسهی ملی تحقیقات و فناوری» (NIST) میگوید: «ما عنصر جدیدی را برای سیستمهای اطلاعات کوانتومی آزمایش کردیم.
این امر بسیار مهم است؛ چرا که بدین معنی است که ما میتوانیم کیوبیتهای بیشتری را با یکدیگر مرتبط کرده و با استفاده از یک عنصر ساده، اطلاعات را میان آنها جابهجا کنیم».