اخترشناسان با استفاده از رصدخانه چاندرا در مدار زمین و طول موج پرتو ایکس، شواهدی مبنی بر وجود هاله‌ی عظیمی از گاز داغ در اطراف راه شیری یافته‌اند که تا صدها هزار سال نوری این هاله گسترده شده است. جرم محاسبه شده هاله گاز داغ با جرم تمام ستاره‌های کهکشان قابل مقایسه است. اگر اندازه‌ی این هاله‌ی گازی تأیید شود، می‌توان توجیهی هم برای باریون‌های گمشده‌ای پیدا کرد که در دینامیک کهکشان‌ها مهم هستند.
باریون‌ها ذراتی چون پروتون‌ها و نوترون‌ها هستند که 99.9 درصد جرم اتم‌های قابل رویت در کیهان را تشکیل می‌دهند. اندازه‌گیری‌های فاصله‌ی هاله و کهکشان‌ها نشان می‌دهد که ماده‌ی باریونی در چند میلیارد سال اول عالم بوجود آمد که حدود یک ششم جرم و چگالی ماده‌ی رویت نشده، یا ماده‌ی تاریک است. در دوره‌ی کنونی حدود 10 میلیارد سال بعد، آمار باریون‌های کنونی در ستاره‌ها و گاز کهکشان خودمان و کهکشان‌های اطراف نشان می‌دهد که حداقل نیمی از باریون‌‌ها تاکنون به‌حساب نمی‌آمدند.