ایرنا به نقل از خبرگزاری یونایتد پرس از واشنگتن گزارش داد که دانشمندان آمریکایی در پژوهش های خود در بخش عصب شناسی 'مرکز پزشکی دانشگاه جورج تاون' اعلام کردند بررسی های آنها نشان می دهد که چرا افرادی که قادر به دیدن نیستند از چنان میزان پیشرفته ای از درک این حواس و توانایی ها برخوردار هستند که بسیار فراتر از درک افرادی است که می توانند ببینند.
در این بررسی این طور مطرح می شود که شاخصه های کاربردی مختلفی که بینایی را ممکن می سازد مثل تحلیل فضا، الگوها و حرکت همچنان در کورتکس بینایی افراد نابینا وجود دارد.
اما شخص نابینا به جای استفاده از این مناطق برای تجزیه و تحلیل آنچه که چشم می بیند از آنها برای پردازش آنچه به گوش آنها می رسد و یا آنها را لمس می کنند دست می زند زیرا برای همین اجزاء برای تحلیل اطلاعات رسیده از حواس لازم است.
'جوزف پی راشکر' یکی از پروفسورهای بخش فیزیولوژی و بیوفیزیک وابسته این به دانشگاه گفت: ما می بینیم که قسمت اعظم کورتکس بینایی فرد نابینا هنگامیکه در حال شنیدن و لمس کردن است روشن می شود. این فرآیند البته غیر از عملکرد مناطقی از مغز است که اختصاص به پردازش صدا و لمس اشیاء دارد.
این عملکرد نشان می دهد که سیستم بینایی در افراد نابینا نظم کاربردی را که ژنتیک از طریق آناتومی در اختیار ما گذارده است حفظ می کند واینکه مغز هم برای استفاده از این مدول ها( modules جهت تحلیل داده های رسیده از حواس به قدر کافی انعطاف پذیری دارد.
سلول های عصبی و فیبرهای مربوط به این سیستم هنوز در آنجا قرارداشته و فعال و در حال پردازش شاخصه های تخیلی انگیزه هایی هستند که عامل آنها نه بینایی بلکه شنوایی و لامسه است.