به‌گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، دکتر «ناصر محمدی» عضو هیأت علمی دانشکده‌ی مهندسی پلیمر دانشگاه صنعتی امیرکبیر و مجری طرح به‌ کاربردهای مهم پلیمرهای ضدخراش در صنعت خودرو اشاره کرد و افزود: ایجاد خراش در رنگ خودرو جلوه‌ی ظاهری آن را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ ضمن این‌که مواد خورنده از طریق خراش به فصل مشترک لایه‌ی رنگ و فلز بدنه‌ی خودرو نفوذ می‌کنند و باعث ایجاد خورندگی در آن می‌شوند.

وی افزود: ما تلاش کردیم دستگاهی را برای تعیین میزان خراش‌پذیری پلیمرها برحسب سرعت عمل جسم ساینده شده و دمای محیط طراحی کنیم.

به‌گفته‌ی «دکتر محمدی»، «انرژی شکست» مقدار انرژی لازم برای شکست یک قطعه‌ی پلاستیکی است.

وی گفت: در اندازه‌گیری قابلیت خراش‌پذیری پلیمرها عوامل متعددی از قبیل: دما، فشار محیط، نوع ساینده، تیزی و ... مؤثر هستند که اندازه‌گیری این عوامل، مشکل است اما به‌راحتی می‌توان به‌جای اندازه‌گیری خراش‌پذیری، میزان «انرژی شکست» لازم را در آزمایشگاه اندازه‌گیری کرد.

مجری طرح در ادامه خاطرنشان کرد: برای انجام این پروژه، رنگ خودرو از یک شرکت سازنده‌ی رنگ داخل کشور تهیه شد. این رنگ به‌صورت فیلم نازک بر صفحه‌ی فلزی مشابه بدنه‌ی خودرو ریخته‌گری شده و با شرایط کارخانه‌های خودروسازی پخت شد. سپس این رنگ در شرایط مختلف از قبیل: رطوبت محیط، سرعت اعمال خراش، نوک خراشنده و ... مورد آزمون خراش قرار داده شد.

این استاد دانشگاه درباره‌ی نحوه‌ی «آزمون خراش» گفت: در اثر تماس جسم ساینده با لایه‌ی رنگ خودرو، شیاری بر سطح ایجاد می‌شود که عرض و عمق آن توسط میکروسکوپ الکترونی اندازه‌گیری می‌شود سپس عرض و عمق شیار ایجاد شده بر سطح فیلم با انرژی شکست وارده ارتباط داده می‌شود.

«محمدی» افزود: پلیمرهای ضدخراش باید به‌نحوی طراحی شوند که در تمامی شرایط آب و هوایی مقاومت مناسبی در برابر خراش‌پذیری داشته باشند.