پژوهشگران می‌گویند میمونها بسته به محل زندگیشان با لهجه‌های متفاوتی فریاد می‌کشند.

به گزارش خبرگزاری کیودو از توکیو، "نوبو ماساتاکا" استاد موسسه تحقیقات پریمات در دانشگاه کیوتو از سال ‪ ۱۹۹۰‬تا ‪ ۲۰۰۰‬دو دسته میمون از گونه "‪ "Macaca fuscata yakui‬را که هر دو متعلق به جزیره یاکوشیما در کاگوشیما بودند مورد مطالعه قرار دادند.

گروه اول مرکب از ‪ ۲۳‬میمون ماده که در این جزیره زندگی می‌کردند و گروه دوم مرکب از ‪ ۳۰‬میمون ماده از نسل همان گونه بود که در سال ‪۱۹۵۹‬ به جزیره مونتاریا در اینیویاما در آیچی آورده شدند.

بعد از مقایسه فرکانس الگوهای صوتی آنها در زمانی که حضور خود را در گله تحکیم می‌کنند، مشخص شد طنین صدای میمونهای دسته اول ‪ ۱۱۰‬هرتز بالاتر از میمونهای دسته دوم است.

در جزیره یاکوشیما با جنگلی انبوه، درختان صداها را جذب می‌کند. به همین خاطر میمونها با این محیط سازگاری یافته و صدای آنها بلندتر شده است.

اما در مانتوهیرا به علت داشتن درختان کمتر آهنگ صدای میمونها پایین‌تر است.

هیچ تفاوتی بین میمونهای زیر شش ماه مشاهده نشد، اما این تفاوتها از ‪ ۱۰‬ماهگی که معادل ‪ ۳‬سالگی در انسان است مشهود بود یعنی سنی که زبان‌آموزی کامل می‌شود.

آهنگ صدای یک میمون ‪ ۱۸‬ماهه در اینیویاما در سال ‪ ۱۹۹۰‬با میمونهای یاکوشیما متفاوت بود. محققان معتقدند این میمونها در سال ‪ ۱۹۷۲‬که به سن ‪ ۱۰‬ماهگی رسیدند لهجه پیدا کردند. نتایج این مطالعه در شماره ماه دسامبر مجله آلمانی "‪ "ethology‬منتشر شده است.