به‌گزارش سایت ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری‌های نانو به‌نقل از مجله‌ی «شیمی فیزیک»، نانوذره‌های «دی اکسید تیتانیوم» عضوی از خانواده‌ی بزرگ نانوذره‌ها هستند که به‌سبب ایجاد خاصیت «خودتمیزکنندگی» برای سطوح از ابتدای شکل‌گیری فناوری نانو مورد توجه ویژ‌ه‌ای واقع شده‌اند.

از این مواد می‌توان برای ساخت شیشه‌ها و آجرهای خودتمیزکن در نمای ساختمان‌ها استفاده کرد. علاوه بر این با پوشش‌دهی نانوذره‌های «دی اکسید تیتانیوم» بر زیرلایه‌های مناسب می‌توان فیلترهای کارامدی برای تصفیه‌ی هوا، آب و فاضلاب ساخت.

گروه نانوذره‌ها و پوشش‌های نانومتری دانشکده‌ی فیزیک دانشگاه صنعتی شریف از سال 1383 بر ساخت نانوذره‌های «دی اکسید تیتانیوم»، تثبیت آن بر روی سطوح متخلخل (برای کاربری‌های فتوکاتالیستی) و استفاده در سیستم‌های تهویه‌ی هوا تمرکز کرده که حاصل آن تولید نیمه‌صنعتی نانوذره‌های «دی اکسید تیتانیوم» است.

دکتر «محسن خواجه امینیان» از اعضای این گروه و در قالب پروژه‌ی دکتری خود، مرحله‌ی آزمایشگاهی ساخت این نانوذره‌ها را به روش شیمیایی انجام داده ‌است.

در این پژوهش، ابتدا نانوذره‌ها به‌شکل کریستالی در محلول آبی تهیه شده و اندازه‌ی ذره‌ها، میزان پایداری و جذب نور، برانگیختگی و خواص فتوکاتالیستی آن‌ها اندازه‌گیری شده ‌است.

سپس به‌روش شیمیایی و به‌نحوی که میزان پایداری مناسبی داشته باشند بر روی سطوح متخلخل پوشش‌دهی شده‌اند. وی هم‌اکنون به‌منظور کمینه‌سازی کاهش بازدهی، مشغول تحقیق بر روی روش‌های پوشش‌دهی جایگزین می‌باشد.

این پروژه با راهنمایی‌ دکتر «تقوی‌نیا» و خانم دکتر «ایرجی‌زاد»، مساعدت آقای دکتر «مهدوی» (استاد مشاور) و همکاری خانم‌ها «چاووشی» و «رحمان سرشت» طی مدت 2 سال انجام شده و «مرکز صنایع نوین» و دانشگاه «صنعتی شریف» از حامیان اصلی پروژه بوده‌اند.

خواجه «امینیان» مشکل خود را در مرحله‌ی پژوهش، کمبود تجهیزات آزمایشگاهی و در مرحله‌ی توسعه، عدم ریسک‌پذیری صنایع خصوصی در سرمایه‌گذاری و تولید این محصول عنوان کرد.