گازآب، یک گاز قابل اشتعال است که می‌توان آن‌را از آب تهیه کرد. این گاز تا دهه‌های 1950 به عنوان گاز حرارتی و برای استفاده در اجاق‌های گازی برای پخت و پز در ایالات متحده آمریکا استفاده می‌شد.

برای به‌دست آوردن این گاز، مقداری زغال – که به‌طور عمده کربن است – را درون یک قاشق و بر روی شعله، تا مرحله‌ی شعله‌ور شدن حرارت می‌دهیم.

زمانی که زغال شروع به شعله‌ور شدن می‌کند، آن‌را وارد یک ظرف پر از اکسیژن می‌کنیم.

در این حالت کربن باشعله‌ی ملایمی می‌سوزد.

با استفاده از «پیست»، آب را کم کم بر روی دسته‌ی قاشق می‌ریزم. با سرازیر شدن و رسیدن آب به کربن دو گاز تولید می‌شود. «هیدروژن» و «منو اکسید کربن»، که هر دو به شدت قابل احتراق هستند.
 





با تولید شدن این دو گاز و وجود اتمسفر سرشار از اکسیژن، یک فلش بسیار روشن اتفاق می‌افتد.

گازآب، یک گاز قابل اشتعال است که می‌توان آن‌را از آب تهیه کرد. این گاز تا دهه‌های 1950 به عنوان گاز حرارتی و برای استفاده در اجاق‌های گازی برای پخت و پز در ایالات متحده آمریکا استفاده می‌شد.

برای به‌دست آوردن این گاز، مقداری زغال – که به‌طور عمده کربن است – را درون یک قاشق و بر روی شعله، تا مرحله‌ی شعله‌ور شدن حرارت می‌دهیم.

زمانی که زغال شروع به شعله‌ور شدن می‌کند، آن‌را وارد یک ظرف پر از اکسیژن می‌کنیم.

در این حالت کربن باشعله‌ی ملایمی می‌سوزد.

با استفاده از «پیست»، آب را کم کم بر روی دسته‌ی قاشق می‌ریزم. با سرازیر شدن و رسیدن آب به کربن دو گاز تولید می‌شود. «هیدروژن» و «منو اکسید کربن»، که هر دو به شدت قابل احتراق هستند.
 





با تولید شدن این دو گاز و وجود اتمسفر سرشار از اکسیژن، یک فلش بسیار روشن اتفاق می‌افتد.