در هد ضبط نوارهاي مغناطيسي، يک آهنرباي کوچک ، ميدان مغناطيسي را ايجاد ميکند که کشش آن به دامنه سينگال صوتي رسيده از ميکروفون بستگي دارد (شکل1). نوار از هد که ماده قابل مغناطيدگي است، مي‌گذرد.

جاي خالي بين قطب‌هاي الکتروآهنربا در هد ضبط بايد بسيار باريک باشد. معمولاً بيش از مرتبه ۱۰ به نماي ۵- نباشد. بنابراين يک سيگنال ضبط شده روي نقطه يا باند بسيار باريک نوار، ضبط مي‌شود. کيفيت ضبط به شرط اينکه سرعت نوار روي هد زياد باشد، بالا مي‌رود. اين عامل سرعت باعث مي‌شود جدايي بين مغناطيده‌هاي ضبط شده پيوسته باشد. ضبط‌ها در استوديوها معمولاً سرعتي حدود ۱۵ اينچ بر ثانيه دارند. 

شکل ۲. هد ضبط و نوار

اطلاعات ديجيتالي که دستگاه مغناطيسي ضبط مي‌کند، با استفاده از همراستا کردن هر بيت مغناطش شده، يا واحد اطلاعات، در هر دو جهت است. دراين حالت مقدار دقيق مغناطش هر بيت مهم نيست، بلکه محيط ديجيتالي مغناطيسي است که نسبتاً از خطاهاي کاتوره‌اي (نويز) عاري است. مثلاً فلاپي ديسک‌ها بيش از ۱۰ ميليون بيت اطلاعات را ذخيره مي‌کنند. هرکدام در مناطق مثلثي کوچکي مغناطيده مي‌شوند. بيت‌هاي مغناطيسي در هارد رايانه (شکل اول متن و آخرين تصوير متن) مي‌تواند ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ برابر چگال‌تر باشدو پس هر بيت به کوچکي ميليونُم متر است (شکل۳).

شکل ۳. تک بيت‌هاي هارد ديسک. تصوير مغناطيسي (رنگ) بيت‌ها را مشخص مي‌کنند، که در تصوير توپوگرافيک (تصوير خاکستري) قابل ديدن نيستند.

چنين ديسک‌هايي اغلب آلياژ کبالت-نيکل هستند. يکي از مزيت‌هاي (و مضرات!) نوارهاي مغناطيسي و ديسک‌هاي اُپتيکي اين است که محيط مغناطيسي مي‌تواند پاک شود و به آساني روي آن ضبط شود و اينکار را به دفعات مي‌توان انجام داد.

 CD ها سخت‌تر هستند براي چنين هدفي و معمولاً نمي‌توان بيش از چندبار روي آن‌ها داده‌ها را نوشت. چون داده‌هاي ذخيره شده بر نوارهاي مغناطيسي و ديسک‌ها مي‌تواند براحتي پاک شود. پس نگهداري چنين محيطي مهماست (و همينطور دستگاه‌هاي خودپرداز و کارت‌هي اعتباري). بخصوص اينکه تحت نفوذ ميدان مغناطيسي دائمي قرار داد که به اطلاعات ضبط شده صدمه مي‌زند.