نظريه‌ي نسبيت آينشتاين پيش‌بيني مي‌كند كه گرانش بايد فضا را خميده كند. بعداً در خورشيد گرفتگي سال 1929 وقتي مگان ستاره‌اي كه قبلاً مكانش مشخص بود، قبل و بعد از گرفت مشاهده كردند، اولين آزمايش نسبيت عام و تأييد آن رقم خورد. مكان ستاره تغيير كرده بود چون نوري كه از آن دريافت كردند ناشي از خمش فضا-زمان خورشيد بود! ستاره در واقع پشت خورشيد بود و نه نزديك آن (منظور اينجا البته نسبت به خط ديد است و نه فاصله‌ي واقعي). بنابراين در اثر گرانش يك جرم بزرگ مثل كهكشان يا سياه‌چاله بين زمين و يك جرم در فاصله‌ي دور نور ناشي از آن جرم خميده شده و درست مثل يك لنز يا عدسي عمل مي‌كند.

شكل1.

اين اثر را مي‌توانيد در عكس زير ببينيد (شكل2).

شكل2.

شكل3.

در اين تصوير روشنايي MACHO-96-BL5 زماني اتفاق افتاد كه لنز گرانشي بين زمين و جرم قرار گرفت. وقتي تلسكوپ هابل به اين جرم نشانه رفت، دو تصوير از آن به‌جاي يكي ديد!؟ و اين نشان‌ مي‌داد كه اثر لنز گرانشي اتفاق افتاده است. جرم واسطه قابل ديدن نبود. در نتيجه به اين نتيجه رسيدند كه يك سياه‌چاله بين زمين و آن جرم قرار گرفته باشد.