بهگزارش سایت ستاد ویژهی توسعهی فناوری نانو، بنابر گفتهی محققان «مرکز سرطان مموریال اسلوان کترینگ» (Memorial Sloan-Kettering) (MSKCC) «نقاط کرنل» (Cornell Dots) - که بهنام «نقاط C» (C Dots) نیز شناخته میشوند - از نظر زیستی بیخطر و پایدار بوده و اندازهی آنها آنقدر کوچک است که بهراحتی میتوانند از میان ساختارهای بدن عبور کنند.
این ذرهها میتوانند از «کلیه» نیز عبور کرده و با ادرار از بدن خارج شوند.
یک ذرهی منفرد C از چندین مولکول رنگی تشکیل شده است که درون پوستهای از جنس «سیلیکا» قرار گرفته و اندازهی آن میتوانند تا حد 5 نانومتر کوچک باشد.
این پوستهی سیلیکایی از نظر شیمیایی غیرفعال و بیاثر است.پوشاندن این ذرهها با لایهای از «اتیلن گلیکول» (فرایندی که نام «پی. ای. ژیلیشن» (PEGylation) نامیده میشود - موجب میشود این ذرهها در برابر سیستم ایمنی بدن پایداری بیشتری داشته (بهعنوان عامل خارجی شناخته نشوند) و زمان بیشتری برای یافتن سلولهای سرطانی دراختیار داشته باشند.
سطح خارجی این نانوذرهها را میتوان با مولکولهای آلیای پوشاند که توانایی اتصال به گیرندههای خاصی در سطح سلول سرطانی یا حتی داخل آن را دارند.
زمانی که دستهای از مولکولهای رنگی - که درون یک نقطهی منفرد جمع شدهاند - در معرض نور مادون قرمز نزدیک قرار میگیرند فلورسانس بسیار بهتری نسبت به تکمولکول رنگی ایجاد کرده در نتیجه با روشن کردن سلولهای بدخیم، جراح را در یافتن و دراوردن آنها کمک میکنند.
بنابر گفتهی محققان «مرکز سرطان مموریال اسلوان کترینگ» (Memorial Sloan-Kettering) (MSKCC) میتوان از این فناوری برای نشان دادن میزان رگهای خونی درون تومور، مرگ سلول، پاسخ به درمانهای انجام شده و انتشار مخرب یا «متااستاتیک» (Metastatic) (جابهجا شوندهی) سلولهای بدخیم به غدد لنفی و اندامهای دیگر بهره برد.«نقاط کرنل» (Cornell Dots) برای اولین بار توسط «هویسوونگ اُو» (Hooisweng Ow) در سال 1384 (2005 میلادی) توسعه داده شده و سپس یکی از دانشجویان پروفسور «اولریخ ویشنر» (Ulrich Wiesner) استادیار علوم و مهندسی مواد در دانشگاه «کرنل» (Cornell) این کار را ادامه داد.
در نهایت دکتر «میشل برادبری» (Michelle Bradbury) از «مرکز سرطان مموریال اسلوان کترینگ» (Memorial Sloan-Kettering) (MSKCC) این نقاط را تقویت کرده و آن را روی موشها آزمایش کرد.
دکتر «میشل برادبری» (Michelle Bradbury) میگوید:
«برای اطمینان از تشخیص زودهنگام یک تومور و آغاز به درمان آن در زمانی کوتاه، نیاز به روبشگرهای بسیار ویژه و حساس و راهبردهای تصویربرداری مولکولی خاص داریم.
حال شاید بتوان از یافتههای ما برای بررسی هدفگیری و درمان تومورها در کلینیک استفاده کرده و پزشکان بتوانند از این فناوری برای پیگیری اثر درمانهای انجام شده روی تکتک بیماران بهره ببرند».
نتیجهی کار این محققان در مجلهی «نانولترز» (Nano Letters) منتشر شده است.