به‌گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا)، «آمبلیوپی» یا «تنبلی چشم» اختلالی است که اگر به‌موقع تشخیص داده نشود فرد را از یک یا هر دو چشم بسیار کم‌بینا یا نابینا خواهد کرد. اما همین اختلال با تشخیص به‌موقع به‌آسانی کاملاً قابل‌درمان است.

چشمان بعضی از کودکان با آن‌که سالم و طبیعی به‌نظر می‌رسند اما از سلامتی و دید کافی برخوردار نیستند.

رشد و تکامل مرکز بینایی در مغز از دوران جنینی تا حدود 10 سالگی ادامه دارد. اما حداکثر سرعت رشد آن تا سه‌سالگی است.

نتیجه‌ی تکامل دستگاه بینایی در این دوران دید واضح و کامل است و در این‌مدت به‌ویژه در سه‌سال اول زندگی هر عملی که باعث اشکال دید در یک یا هر دو چشم کودک شود رشد و تکامل دستگاه بینایی را متوقف ساخته و در نتیجه باعث کاهش میزان بینایی کودک می‌شود. به این مفهوم که امکان دارد چشم به‌ظاهر سالم از بینایی طبیعی برخوردار نباشد.

در صورتی که اشکال دید کودک بیش از پنج‌سالگی درمان شود حتی اگر چشم در این مدت تنبل شده باشد با درمان، بینایی کامل به‌دست می‌آید.

پس از پنج‌سالگی هرچه درمان «چشم تنبل» بیش‌تر به عقب بیافتد احتمال به‌دست آوردن بینایی کامل کم‌تر می‌شود به‌طوری که پس از هفت تا 10 سالگی درمان هیچ تأثیری در بینایی نخواهد داشت.

یکی از عوامل ایجادکننده‌ی «تنبلی چشم» اشکال‌های مادرزادی در ساختمان چشم مانند: «آب مروارید» و «پایین افتادگی پلک» است؛ چرا که چشم نمی‌تواند تصویر واضحی از اشیا دریافت کرده و به‌تدریج دچار «تنبلی چشم» می‌شود.

یکی دیگر از علل ایجادکننده‌ی «تنبلی چشم» می‌تواند «نزدیک‌بینی»، «دوربینی» یا «آستیگماتیسم» باشد. چرا که در صورت کم بودن دید، هر دو چشم یا چشم ضعیف‌تر به این اختلال دچار می‌شود.

«انحراف چشم» یا «لوچی» نیز می‌تواند باعث دوبینی شده و در نتیجه تصویر واضحی روی شبکیه‌ی چشم تشکیل نشود و مغز به‌تدریج برای حذف دوبینی، تصویر شکل گرفته از چشم منحرف را حذف کرده و «تنبلی چشم» ایجاد می‌شود.

تنها راه پیشگیری از «تنبلی چشم»، تشخیص به‌موقع عوامل ایجادکننده‌ی آن است و چون بسیاری از این عوامل برای خانواده‌ها ناشناخته است چشم همه‌ی کودکان باید حداقل سه‌بار پیش از دبستان در سنین دو تا سه‌سالگی، سه تا چهارسالگی و پنج تا شش‌سالگی معاینه شود.