بهبود ذخیره‌‌ی هیدروژن
در نانولوله‌های کربنی

نانولوله‌هایی که به طریق شیمیایی رشد داده شده‌اند از کربن خالص تهیه می‌شوند و ضخامت تک‌دیواره آن‌ها به‌اندازه‌ی یک اتم است

محققان آزمایشگاه «تابش سینکروترون استنفورد» (SSRL) توانستند با یک کار جانبی جالب، پروژه‌ی وزارت انرژی آمریکا را با موضوع ذخیره‌سازی هیدروژن در داخل مواد منحصر به ‌فرد نانولوله کربنی، به خوبی انجام دهند.

به گزارش ایسنا، این نتیجه‌‌ی جالب، محققان را یک قدم به تحقق بخشیدن به منبع انرژی هیدروژن نزدیک‌ترکرده ‌است.

«آنتون نیکیتین» گفت: «ما دنبال راهی برای عملی کردن منبع توان هیدروژنی هستیم. وسایل نقلیه‌ی هیدروژنی کنونی بیش از دو میلیون دلار قیمت دارند. توسعه‌‌ی پایدار فقط با بررسی این قسمت مسئله حاصل خواهد شد.

هیدروژن – فراوان‌ترین عنصر موجود در جهان – جذاب‌ترین انرژی تجدیدپذیر می‌باشد. این عنصر در پیل‌های سوختی برای تولید جریان الکتریکی مصرف می‌شود و تنها محصول جانبی آن آب است؛ به هر حال، توسعه‌ی روش‌های ایمن و کارآمد برای ذخیره‌سازی انرژی به صورت یک چالش همچنان باقی است.

روش‌های فعلی برای ذخیره‌سازی هیدروژن، گران قیمت و ناکارآمد هستند. ذخیره‌سازی هیدروژن در تانک‌هایی که از مواد ترکیبی گران‌قیمت ساخته شده‌اند، مستلزم فشارهای بالای تا 1000 پوند بر اینچ مربع است که خطرناک می‌باشد. فشرده‌سازی هیدروژن نیز پرهزینه‌است و انرژی مورد نیاز برای این کار مقرون به صرفه نمی‌باشد.

«نیکیتین» و همکارانش قادر ‌شدن با ایجاد پیوندهایی با اتم‌های کربن، هفت درصد وزنی از هیدروژن را داخل نانولوله‌های کربنی فشرده کنند. نانولوله‌هایی که به طریق شیمیایی رشد داده شده‌اند از کربن خالص تهیه می‌شوند و ضخامت تک‌دیواره آن‌ها به‌اندازه‌ی یک اتم است.

از آن‌جایی که نانولوله‌های تک‌دیواره در اصل به مانند یک سطح، عمل می‌کنند از لحاظ نظری قادر خواهند بود درصد بسیار زیادی از هیدروژن را در خود ذخیره کنند و تبدیل به یک محیط ذخیره شوند. تقاضا برای نانولوله‌های کربنی –از الکترونیک گرفته تا پزشکی– باعث جذابیت بیش‌تر این ماده می‌شود، ولی نباید انتظار داشت که انرژی هیدروژنی یک شبه‌ ظاهر شود. پیش‌بینی می‌شود که حدود 20 سال طول خواهد کشید تا همه قسمت‌ها در کنار هم جمع شوند.