واقعيت اين است که اخترشناسان تقريباً دانش پايه را در مورد شرط حيات بيشتر از کمربند کوييپر مي‌دانند. آنقدر کوچک و دور هستند که نقاطي نوراني تازه آنهم با بزرگترين تلسکوپ‌ها ديده مي‌شوند. تغييرات روشنايي در واقع يکي از چندموردي هستند که مي‌توانيم درباره‌ي اين اجرام مرموز يخزده بررسي کنيم. بنابراين بخشي از اطلاعات محدود است به داده‌اي جديد. لوعب مي‌گويد:«حداقل در مورد اجرام کمربند کوييپر، از شکل‌، چرخش و ميزان بازتابشان چيزهاي زيادي ياد مي‌گيريم. اطلاعات جديدي بدست مي‌آوريم، و آن را براي تعداد زيادي جرم بصورت آماري انجام مي‌دهيم، پس کار علمي خوبي حتي در صورت نيافتن تمدني ديگر انجام داده‌ايم.» روزي با قدرت فناوري بيشتر که در اختيار خواهيم داشت،  فراتر رفته و شهرهاي بيگانه را روي سياره‌اي زمين‌گونه در هرجاي کهکشان سَرَک مي‌کشيم.

 با نشان کردن حواشي حيات فرازميني ۳۰ سال نوري روشن مي‌شود (اشاره به آلودگيِ نوري). اين فاصله دورترين مرزي ست که تلسکوپ‌هايي با يک ميليون برابر قدرت تفکيک نسبت به هابل مي‌توانند سيارات فرازميني قابل سکونت را شناسايي کند. بجاي هابل ۲.۴ متري (قطر آينه اوليه)، اخترشناسان بايد تلسکوپي ۲۴۰۰ متري بسازند. يعني حدود يک و نيم مايل پهناي تلسکوپ باشد. ساختن چنين ابزار غول پيکري کاملاً دور از دسترس فناوري کنوني است. فعلاً به نبوغ بشر تکيه مي‌کنيم تا نورهاي سياراتي قابل سکونت را با ابزارهايمان پيدا کنيم. شايد ET ما در مشت خود دارد و شهرهاي ما را زير نظر دارند و آخرين وقايع ما را از لاس وکاس تا برج خليفه‌ي دبي دنبال مي‌کنند.