بهگزارش سایت ستاد ویژهی توسعهی فناوریهای نانو بهنقل از مجلهی «نانوتکنولوژی» (Nano Technology)، این نانوذرههای کربنی با ساختار شیپوری شکل - که به آنها «نانوشیپورهای کربنی» CNH (Carbon Nano Horns) گفته میشود - علاوه بر آنکه در موارد پزشکی مفید هستند سطح بالایی را نیز بدون نیاز به کاتالیزورهای فلزی برای انجام واکنشها فراهم میسازند.
این نانوذرهها بهصورت خام در دمای اتاق و در جو آرگونی بهوسیلهی یک میلهی گرافیتی و با یک لیزر قدرتمند محتوی «دی اکسید کربن» (CO2) تهیه میشوند و بهنظر میرسد برای مصرف کوتاهمدت در بدن انسان غیرسمی باشند.
از این نانوذرههای کربنی تحریک شده با لیزر پیش از این نیز برای از بین بردن باکتریها، قارچها و حتی سلولهای سرطانی استفاده شده بود اما اکنون محققان در تلاشاند تا بتوانند بهوسیلهی این عوامل، میکروارگانیسمهای کوچکتری چون ویروسها را نیز از بین ببرند.
برای ساختن این مجموعهی ضدویروسی (CNH) یک بخش «فسفولیپیدی» و یک «آنتیبادی T7tag» نیز به یک گونهی فعال از این نانوذرههای کربنی افزوده شد.
بخش «فسفولیپیدی» به پراکندگی بهتر این مجموعه در آب کمک میکند و آنتیبادی T7tag نیز یک محل شناسایی برای ویروس هدف (باکتریوفاژ T7 ) فراهم مینماید.
آزمایشها بر روی این مجموعه نشان داد که در صورت وجود «نانوشیپورهای کربنی» CNH (Carbon Nano Horns) در یک محلول بافری (فسفات سالین) و قرار گرفتن آن در معرض پرتوهای فروسرخ دمای محلول در محلی که این مجموعه قرار دارد پس از پنج دقیقه از تابانیدن پرتو تقریباً 50 درجه افزایش مییابد.
براساس این نتایج آنان مجموعهی «نانوشیپورهای کربنی» CNH (Carbon Nano Horns) را به سوسپانسیونی از باکتریوفاژهای T7 افزودند و موفق شدند در زیر میکروسکوپ فلورسانت و با استفاده از رنگی که میکروارگانیسم های مرده را آشکار میکند فعالیت ضدویروسی این مجموعه را بهصورت همزمان مشاهده کنند.
آنان متوجه شدند که غلظت 30 میکروگرم بر میلیلیتر از مجموعهی «نانوشیپورهای کربنی» CNH (Carbon Nano Horns) کافی است تا بتواند ویروسها را با بالا بردن دمای محیط از بین ببرد.
همچنین دیده شده است که نانوشیپورهای کربنی نشاندار نشده نیز حتی میتوانند در غلظتهای بالاتر، ویروسها را غیرفعال کنند.
در پایان این گزارش اظهار امیدواری شده است که بتوان از این عوامل در درمان عفونتهای ویروسی مهمی چون: ایدز، سارس و آنفلوآنزای پرندگان استفاده کرد ولی این امر هنوز نیازمند پژوهشهای بیشتری است.