ممکن است روزی سیاره سرخ دستههایی از رباتهای به اندازه توپ تنیس را مشاهده کند که در جستوجوی حیات به درون غارهای زیرزمینی جهش می کنند.
به گزارش سرویس «فنآوری» خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، این رباتها انرژی خود را از پیلهای سوختی مینیاتوری بدست می آورند و برای جهش و حرکت از فنآوری ماهیچه مصنوعی بهره خواهند برد.
رباتها که به دوربینها و حسگرهای کوچکی مجهز می شوند برای جمع آوری اطلاعات به طور مستقل عمل خواهند کرد و به جستوجوی نشانه های باقیمانده از حیات ذره بینی می پردازند که ممکن است با سرد و خشک تر شدن سیاره طی هزاران سال به لایه های زیرین سیاره عقب نشینی کرده باشند.
رباتهای مریخ (Mars-bots) توسط «پنلوپ بوستون» - استادیار موسسه نیو مکزیکو - و «پرفسور استیون دابووسکی» از موسسه فن آوری ماساچوست در حال طراحی هستند.
«ماکس کولمن»، مدیر مرکز جستوجوی حیات در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا می گوید: در اختیار داشتن تعداد زیادی تجهیزات کوچک که بتوانند ناحیهای گسترده تر از یک کاوشگر مجزا را پوشش دهند راهکاری ابتکاری است.
«بوستون» که مدیر برنامه تحقیقاتی Cave and Karst دانشگاه است زمانی زیادی را صرف مطالعه حیات ذره بینی غارهای کره زمین کرده است.
وی معتقدست که حیات ذرهبینی غارهای زمینی می تواند مدلی از حیات باشد که احتمالا در غارهای مریخ وجود داشته است؛ اما برای اکتشاف غارهای مریخ به تجهیزاتی متفاوت با آنچه که مریخ پیماها اخیرا بر روی این سیاره مستقر کردند نیازست.
این مریخ پیماها نمیتوانند نواحی صعبالعبور درون غارها را جستوجو کنند و از دست دادن و یا آسیب دیدن آنها نیز پر هزینه است.
بوستون می گوید: رباتهای جهنده آنقدر کوچک هستند که می توان هزاران عدد از آنها را در محموله یک کاوشگر مانند کاوشگر اکتشاف مریخ (Mars Explorer Rover) جای داد. از دست دادن تعدادی از این رباتها در شرایط خطرناک غارگردی تاثیر منفی بر روی جمع آوری اطلاعات نخواهد داشت.
بوستون اضافه می کند: تعداد آنها در یک ماموریت آنقدر زیاد است که میتوانند بر شرایط پر خطر این نواحی فائق آیند.
رباتها پوسته سختی از جنس مواد پیشرفته خواهند داشت که ممکن است شفاف و یا غیر شفاف باشد. این پوستهها می توانند سرمای سخت مریخ، پرتو شدید فوق بنفش که آنها را بمباران می کند و جو نازک مملو از ذرات باردار را تحمل کنند.
تعدادی از رباتها به دوربینهای کوچکی مجهز خواهند بود و برخی دیگر حسگرهای خواهند داشت که متغیرهایی مانند کیفیت هوا، دما، رطوبت و یا رگه های بیولوژیکی و شیمیایی را اندازهگیری می کنند.
ممکن است تعدادی از آنها نیر تراشههای رایانهیی مینیاتوری را حمل کنند که برای انجام آزمایشهای محدود بر روی خاک و نمونه های دیگر طراحی شوند.
به نوشته پارساسکای، هر ربات بر اساس یک برنامه رایانهیی که از رفتار حشرات مدل سازی شده حرکت و عمل خواهد کرد و از وجود رباتهای اطراف خود آگاهی خواهد داشت و برای عملی کردن یک ماموریت به طور گروهی با هم فعالیت می کنند.
برای مثال، اگر یکی از آنها که حامل یک حسگر شیمیایی است از کار بیفتد و یا گم شود، ربات دیگر که یک حسگر شیمیایی را با خود حمل می کند وظیفه آن را به عهده می گیرد.
بوستون و دابووسکی در نظر دارند تا دو سال آینده را صرف ساخت و آزمایش نمونه های اولیهای کنند که ممکن است طی 10 یا 20 سال آینده بر روی مریخ و یا حتی ماه قدم بگذارند.