تصاویر مختلف از کره زمین در هنگام شب تاثیر زندگی انسان را بر روی سیاره ما نشان می دهد. کلان شهرهای توکیو، سواحل شرقی و غربی ایالات متحده و بخش عمده ای از اروپای شمالی، سیاره ما را همچون یک اسباب بازی تزئین شده روشن ساخته است.
آبراهام لوب از دانشگاه هاروارد در شهر کمبریج و ادوین ترنر از دانشگاه پرینستون در نیوجرسی نشان داده اند که این موضوع در مورد تمدن ها بر روی سیارات دیگر، که به همین طریق شهرهایشان را در هنگام شب روشن میکنند کاملا معقول به نظر می رسد. اگر موجود با هوشی را در نظر آوریم که در پرتو نور حاصل از نزدیکترین ستاره اش تکامل یافته باشد محتمل است که در تاریکی شب هایش هم از روشنایی مصنوعی بهره ببرد.
این نور از روشنایی طبیعی متفاوت خواهد بود. نورهای مصنوعی بر روی زمین به دو نوع طبقه بندی می شوند: نورهای حرارتی به شکل لامپ های رشته ای و نورهای کوانتومی به شکل ال ای دی ها و لامپ های فلورسان. لوب و ترنر می گویند: طیف نورهای مصنوعی که از اجسام دور به ما می رسد احتمالاً از منابع روشنایی طبیعی قابل تمیز است. روشنایی مصنوعی ممکن است به مانند چراغی باشد که وجود فن آوری و تمدن را در سیارات دیگر علامت می دهد.
اما مشخص کردن یک شهر بر روی یک سیاره دیگر، چقدر آسان خواهد بود؟ واضح است که این نور از تابش خیره کننده ستاره مادر آن سیاره باید تمیز داده شود. لوب و ترنر راهی را برای این موضوع پیشنهاد می کنند. ایده مطرح شده این است که تغییرات نوری سیاره مورد نظر را در حالی که به دور ستاره خودش می چرخد بررسی کنیم.
چون مدار حرکت آن سیاره بیضی شکل خواهد بود، لذا مقدار نور پراکنده شده با تغییر فاصله از ستاره تغییر خواهد یافت؛ اما در این شرایط مقدار نور مصنوعی ثابت خواهد ماند. بنابراین شار کلی از یک سیاره با روشنایی شهری طوری تغییر خواهد کرد که به شکل قابل ملاحظه ای متفاوت از سیاره ای خواهد بود که از روشنایی چراغ های خیابانی استفاده نمی کند.
با این وجود هنوز یک شرط باقی می ماند. لوب و ترنر می گویند برای این که این اثر قابل آشکار سازی باشد روشنایی مصنوعی سیاره به هنگام شب می باید با روشنایی طبیعی آن به هنگام روز قابل مقایسه باشد. اما برقرار بودن این شرط نسبتا بعید به نظر می رسد مخصوصا وقتی در نظر بیاوریم که در مورد زمین، روشنایی شب حدود 100000 برابر کمتر از روشنایی روز است.
اما این تازه اول راه است برای جستجو در زمینه ی هوشی که خانه اش کره ی زمین نیست. مسلماً فن آوریهای دیگری برای ردیابی شهرهای چشمکزن در شبهای فرازمینی ظهور خواهد کرد.
جستجوی دیگری هم هست که نزدیکتر به زمین می تواند صورت پذیرد. لوب و ترنر با کمک کمی محاسبات سرانگشتی می گویند امروزه بهترین تلسکوپ ها بایستی قادر به دیدن نورِ تولید شده توسط یک کلان شهر به اندازه شهر توکیو از فاصله 50 واحد نجومی باشد که این فاصله تقریبا برابر با فاصله تا کمربند کویپر است.
پس اگر شهری آن دور دورها باشد باید بتوانیم آن را ببینیم.طبق گفته ی لوب و ترنر "اگر اجسامی در کمربند کویپر قرار داشته باشند که با نور مصنوعی روشن اند آن ها ممکن است از تمدن هایی باشند که نزدیک ستارگان دیگری شکل گرفته بوده اند" و از منظومه های خود به بیرون پرتاب شده اند و از این جا سر درآورده اند. آن ها حتی ممکن است در راه رسیدن به مکان فعلی خود در منظومه ی شمسی و پیش از عصر تلسکوپ از نزدیک زمین هم رد شده بوده باشند.
به آن دلیل است که آن ها معتقدند بررسی طیف اجرام کمربند کویپر به نوبه ی خودش ارزشمند است.
خب شاید هم چنین باشد. در هر حال لوب و ترنر سناریوی جدید و هیجان انگیزی برای جستجو در زمینه ی هوشی که خانه اش کره ی زمین نیست متصور شده اند.
و این ایده کاملا به موقع رو شده است چون که شدیدا به ایده های جدید برای این جستجو نیاز است. اثر رادیویی ای که از زمین می ماند به شدت در حال کاهش است زیرا راه های ارتباطی از امواج هوایی به فیبرهای نوری آمده است و این به مصداق آن است که فرش را از زیر پای منطقی که جستجو را بر اساس پیغام های رادیویی می گذارد بکشیم.
اما اکنون که چپ و راست سیاره هایی که ستاره شان خورشید نیست کشف می شوند بیشتر و بیشتر مشخص می شود که تمدن های کرات دیگر ممکن است به راه های دیگری خود را عیان کنند.
و چنان که لوب و ترنر می گویند آلودگی نوری به اندازه ی هر راه دیگری در این جستجو ممکن است ثمربخش باشد.