زنگ تفریح شماره 172
تصور کنید در یک اتاق پر از افراد مختلع از کشورهای مختلف نشسته‌اید و همه فقط به زبان مادریشای صحبت می‌کنند. شما برای برقراری ارتباط نیازمند به تسلط بر قواعد استانداردی از کلمات هستید. این همان موضوعی است که اینترنت را قابل توجه کرده است. اینترنت سیستمی است که به شبکه‌های کامپیوتری مختلف اجازه می‌دهد که با رعایت قوانینی استاندارد با هم ارتباط برقرار کنند. بدون قوانین، شبکه‌های کامپیوتری قادر به به برقراری ارتباط نخواهند بود. برای لحظه‌ای به ماهیت اینترنت فکر کنید. اینترنت مجموعه‌ای از سیستم‌های کامپیوتری شبکه‌ای است که در کل جهان پخش شده‌اند. مجموعه قوانین حاکم بر آن را پروتکل می‌گویند. این پروتکل‌ها هستند که امکان برقراری ارتباط شبکه‌ای را فراهم می‌کنند . اینترنت روی شالوده‌ی حجیمی از روترها، نقاط دسترسی شبکه (NAP) و سیستم های کامپیوتری کار می‌کند. ماهواره ها و صدها روترهای بی سیم و یا کابلی که سیگنال ها را بین کامپیوترها و شبکه منتقل می‌کنند هم در این بین وجود دارند.
اینترنت یک سیستم عظیم است که از چندین سیستم کوچک‌تر ساخته شده است. اما آیا اینترنت یک صاحب دارد؟ آیا فرد و یا موجودیتی وجود دارد که آن را کنترل می‌کند؟ آیا ممکن است فردی صاحب چیزی باشد که در تمام ملت‌ها و اقیانوس‌ها گسترش دارد؟ چه فردی واقعا صاحب اینترنت است؟ 2 پاسخ برای این سوال وجود دارد؛
1.هیچ فردی
2. تعداد بیشماری از مردم
 |
اگر اینترنت را موجودیتی متحد و یکتا می‌دانید پس هیچ فردی صاحب آن نیست. سازمان‌هایی وجود دارند که ساختار اینترنت و چگونگی کار کردن آن را مشخص می‌کنند اما این سازمان‌ها صاحبی ندارند که مالکیت اینترنت را داشته باشد. هیچ دولت و یا شرکتی نمی‌تواند ادعا کند که صاحب اینترنت است. انیترنت ماند سیستم تلفن است، هیچ فردی مالک آن نیست.
از نقطه نظری دیگر هزاران فرد در سازمان‌ها صاحب اینترنت هستند. اینترنت از تعداد بیشماری اجزا و قطعات تشکیل شده است که هر کدام از این قطعات مالکی دارند. بعضی از این مالکان می توانند کیفیت و سطح دسترسی شما را به اینترنت کنترل کنند. آن ها شاید تمام سیستم را در اختیار نداشته باشند امام می توانند روی استفاده شما از اینترنت تاثیر بگذارند.
|
شبکه فیزیکی که ترافیک اینترنتی را میان سیستم‌های کامپیوتری مختلف جابجا می‌کند ستون فقرات اینترنت است. در روزهای اولیه اینترنت آرپانت (ARPANET) ستون فقرات اینترنت بود. (منتظر مطلبی در این زمینه باشید( اما امروزه شرکت‌های بزرگ بسیاری روترها و کابل‌ها را برای ستون اینترنت فراهم می‌کنند. این شرکت‌ها ارائه دهندگان خدمات اینترنت (ISP) هستند. این یعنی هر فردی که بخواهد به اینترنت دسترسی داشته باشد باید در نهایت با این شرکت‌ها که شامل
• UUNET
• Level 3
• Verizon
• AT&T
• Qwest
• Sprint
• IBM
بسیاری از کاربران و شرکت‌های تجاری مشترک ISP هایی می‌توانند که جز ستون اینترنت نیستند. این ISP ها با ISP های بالا دستی برای دسترسی به اینترنت مصالحه کرده‌اند. شرکت‌های DSL نمونه‌ای از این ISPهای کوچک هستند. این شرکت‌ها واسطه‌ای میان کاربر نهایی و اتصال اینترنتی هستند.
در ستون اینترنت IXP ها(Internet Exchange Points) و یا نقاط تبادل اینترنت قرار دارند که اتصال فیزیکی میان شبکه‌هایی هستند که تبادل داده را برقرار می‌کنند. برای مثال وقتی Sprint، Verizon و AT&T قسمتی از شالوده ستون فقرات اینترنت را فراهم می‌سازند، این 3 شبکه در هم تنیده نیستند. آن‌ها با یک IXP به هم متصل می‌شوند. شرکت‌های مختلف، سازمان‌های غیرانتفاعی مدیریت IXP را بر عهده دارند.
هر شبکه کامپیوتری که اینترنت را تشکیل می‌دهد می‌تواند مالک داشته باشد. هر ISP شبکه‌ی خود را دارد. بسیاری از دولت‌ها بر شبکه‌های کامپیوتری نظارت می‌کنند. بسیاری از شرکت‌ها، شبکه محلی (LAN) دارند که به اینترنت لینک می‌شود. همه‌ی این شبکه‌ها هم جزئی از اینترنت و هم جزئی از موجودیت جداگانه‌ی خود هستند. بسته به قوانین محلی، صاحب این شبکه‌ها می‌تواند سطح دسترسی به اینترنت را تعیین کنند. شما ممکن است خود را مالک اینترنت در نظر بگیرید، آیا شما مالک وسیله‌ای هستید که به واسطه آن به اینترنت متصل می‌شوید؟ اگر اینگونه است این بدان معنی است که شما مالک قسمت کوچکی از سیستم شبکه عظیم هستید.