آسیب پذیری نسبت به اضطراب ممکن است مربوط به اندازه یک ساختار مغزی در گیر در خاطرات ترسناک باشد. محققان می گویند افرادی که کورتکس بطنی میانی جلوی مغز (vmPFC) آنان ضخامت بیشتری دارد ، بهتر قادر به کنار آمدن با تجربه های استرس زا هستند.
به گزارش بی بی سی ، یافته های فوق نشان می دهد چرا برخی افراد دچار اختلال استرس پس از حادثه (PTSD ) می شوند در حالیکه سایرین خود را از آن رها می کنند.
فاکتور ترس
با آنکه تجربه علائم جسمی و روانی پس از یک حادثه استرس زا طبیعی است ، برخی افراد دچار ترس فراگیری می شوند که ممکن است ادامه یابد و به اختلال استرس پس از حادثه تبدیل شود.
شخص مبتلا به این اختلال ممکن است کم خوابی و افسردگی را تجربه کند و از قرار گرفتن در موقعیت های خاص که می تواند خاطره وقایع را تحریک کند ، اجتناب ورزد.
مطالعات در حیوانات نشان داده است که vmPFC در فراموش کردن رویداد ها به مغز کمک می کند.
همچنین بر اساس برخی مطالعات در افراد مبتلا به اختلال استرس پس از حادثه ، vmPFC بطور غیر طبیعی غیر فعال است که این هم نشانگر اهمیت این قسمت از مغز در اضطراب است.
به گفته سرپرست این تحقیق بنظر می رسد هرچه vmPFC بزرگتر باشد در برابر اختلالات اضطراب حفاظت بخش تر است.
مرحله بعد بررسی فاکتورهای ژنتیکی و محیطی است که می تواند تفاوتهای مغزی را مشخص سازد.
شاید در آینده امکان اندازه گیری vmPCF افراد برای پیش بینی اینکه آیا آنها مستعد اختلالات اضطرابی هستند یا نه ، میسر شود.