برخورد غول‌هاي کيهاني
بين صورت‌هاي فلکي شمالي، ذات الکرسي و اسب بالدار، يک نقطه‌ي محو و کوچک در آندرومدا پيدا مي‌کنيد. اين نقطه‌ي محو کهکشان آندرومدا (M31) است. يکي از دورترين اجرامي که با چشم غيرمسلح مي‌توان ديد. کهکشاني که به نظرم مي‌رسد با راه شيري برخورد داشته.
 |
در واقع، دراين لحظه، ما به سمت آندرومدا کشيده مي‌شويم. هرکدام از اين دو کهکشان، ميلياردها ستاره دارند. راه شيري ۸۰ درصد اندازه‌ي آندرومداست. پس اين اندرکُنش گرانشي باعث مي‌شود که ستاره‌هاي کهکشان ما را به سمت خود بکشد، و يک جرم بزرگ مقياس غول‌پيکر جديد درست کند. |
ما به اين اندرکنش کهکشان‌خواري ميگوييم! در سال ۱۹۱۰، ادوين هابل از تلسکوپ ۱۰۰ اينچي در مونت ويلسون استفاده کرد و حرکت اجرام آسمان شب را مورد بررسي قرار داد. او با محاسبه‌ي سرعت شعاعي آن‌ها، توانست انتقال به سرخي را به‌دست آورد که اجرام بيرون از کهکشان ما، يعني کهکشان‌هاي ديگر داشتند. آن‌ها از راه شيري دور مي‌شدند. انتقال به سرخ زماني اتفاق مي‌افتد که نور يک جسم، افزايش طول موج دارد. يعني در طيف الکترومغناطيس به سمت طول موج‌هاي قرمز مي‌رود.
براي يک اخترفيزيکدان رصدهاي او مهم هستند چراکه ثابت مي‌کنند عالم در حال انبساط است. ولي رصدهاي هابل نشان مي‌داد که آندرومدا به ما نزديک مي‌شود. يعني انتقال به آبي دارد.
شايد فاجعه بار به نظر برسد اما از ديد زمين، وقتي اين اندرکنش در فاصله‌ي ۴.۵ ميليارد سال ديگر اتفاق مي‌افتد، چندان مهم نيست. البته حيات بر روي زمين هم ممکن است در اين زمان از بين برود. اندرکُنش‌هاي کهکشاني، رويدادهاي معمولي در تحول عالم هستند. تلکسوپ فضايي هابل تعدادي از آن‌ها را تصويربرداري کرده است. بيشتر کهکشان‌ها با يکديگر در آميخته و سيستم فيزيکي جديدي درست مي‌کنند.
آندرومدا حدود ۲ ميليارد سال ديگر از راه شيري عبور مي‌کند. در اين عبور قبل از اتمام روند شکل‌گيري جرم جديد، يک دنباله‌ي عظيم شکل مي‌گيرد. يک حباب بيضوي بزرگ تشکيل شده و اصلاً انتظار يک کهکشان مارپيچي جديد را نداشته باشيد. کهکشان نهايي يک کوتوله از نوع چندجين کوتوله‌اي خواهد شد که در کيهان و همسايگي ما رصد شده‌اند.
 |
شانس برخورد ما با ستاره‌ي پروکسيما قنطورس، يعني نزديک‌ترين ستاره به خورشيد ناچيز است. چون بيش از ۴ سال نوري از ما دورتر است. بنابراين حتي با ميلياردها برخورد غيرقابل تصور، شانس رويداد چنين برخوردهايي بسيار کم است.
به علاوه هزار ميليارد ستاره در اين سيستم يا کهکشان جاي مي‌گيرد که همچون خورشيد در لايه هاي بيروني کهکشان قرار دارند و نه هسته‌ي متمرکز و فشرده‌ي اصلي.
|
براساس شبيه‌سازي‌هاي کامپيوتري، شانش يک به ده است که منظومه‌ي شمسي از راه شيري خارج شود. ولي حتي اگر اين شانس کوچک باشد، تغييري در زمين و نه حتي اجرام آسماني روي نمي‌دهد. منظومه‌ي شمسي هم تقريباً به همان شکلي که هست باقي خواهد ماند. اگر خورشيد در حواشي کهکشان و منطقه‌اي خالي قرار داشت، منطقه‌ي روشن آسمان که ما آن را راه شيري مي‌ناميم، محو مي‌شد.
هزاران نقطه‌ي نوراني همسايگان ما با خارج شدن از تاريکي آسمان محو خواهند شد. اگر خورشيد جايي نزديک‌تر به مرکز کهکشان جديد باشد، زميني‌ها آسماني پُر ستاره خواهند داشت که با آسمان کنوني کمي فوق مي‌کند. پس دفعه‌ي بعدي که خواستيد آسمان را بنگريد، به آندرومدا نگاه کنيد، و به آن ويرانه‌اي محو، که کهکشان جديد است، بينديشيد. در ضمن کار طالع بينان در آن زمان بسيار سخت خواهد شد!!
منبع:
Physics Central