يك عكاس بي‌تجربه - كه در نورشناسي ماهر است! - از نماي يك ساختمان از فاصله‌ي 100 متري با زمان نوردهي مشخص، عكس مي‌گيرد. سپس تصميم مي‌گيرد از فاصله‌ي S0 متري عكس بياندازد (تا تصويري با مقياس بزرگ‌تر به‌دست آورد).
با دانستن اينكه مساحت تصوير با ضريب 4 زياد مي‌شود، تصميم مي‌گيرد زمان نوردهي را هم با همان مقياس افزايش دهد.
بعد از ديدن فيلم، او در مي‌يابد كه تصوير ابتدايي خوب است. در حالي كه زمان نوردهي براي عكس دوم اشتباه است.
ضريبي كه زمان نوردهي به آن نسبت بايد تغيير كند تا يك عكس خوب به‌دست آيد را تعيين كنيد. علت آن را نيز توضيح دهيد.
نور وارد شده به دوربين از سطح نماي ساختمان منعكس شده است. مي توان فرض كرد انعكاس نور از گچ، مستقل از زاويه‌ي انعكاس است. در اين حالت انرژي نوراني كه به شيئ دوربين مي‌رسد، متناسب با زاويه‌ي فضايي كه در آن نماي ساختمان از طريق شيئ قابل مشاهده است، مي‌باشد. هنگامي كه فاصله‌ي جسم نصف مي‌شود، زاويه‌ي فضايي با ضريب چهار زياد شده و انرژي نوراني چهار برابر شديدتر از حالت قبل است. براي فواصل بزرگ از جسم، فاصله‌ي بين شيئ و فيلم درون دوربين، عملا تغيير نمي‌كند و برابر فاصله‌ي كانوني شيئ است. زاويه‌ي فضايي كه در آن انرژي از شيئ به سطح تصوير مي‌رسد، رابطه‌ي خطي با زاويه‌ي فضايي كه در آن نماي ساختمان ديده مي‌شود، دارد. در اين حالت روشنايي سطح تصوير كه مدت زمان نوردهي را تعيين مي كند، به طور مستقيم متناسب است با سطح تصوير. از آن جايي كه اين نسبت تحت شرايط مفروض مستقل از فاصله‌ي جسم است، هيچ نيازي به تغيير زمان نوردهي نيست. |