به گزارش ایسنا، منطقه علوم پزشکی تهران، محققان دانشگاه نورث وسترن امریکا، با استفاده از فناوری نانو، موفق به ساخت داروی سرطان سینه شدند. این دارو برای درمان سرطان خون در نظر گرفته‌ شده بود، ولی این محققان با استفاده از فناوری نانو توانستند این دارو را به دارویی موثر برای درمان نوعی از سرطان سینه که زنان جوان به‌ویژه زنان افریقایی- امریکایی درگیر آن هستند، مبدل کنند.

این دارو که «تری اکسید ارسنیک» نام دارد، جزو داروهای قدیمی چینی است که اخیرا آنکولو‍ژیست‌های غربی از آن برای درمان نوعی سرطان خون - لوسمی - استفاده می‌کردند. محققان دریافتند که ارسنیک بر روی تومورها موثر نیست، به‌طوری که پس از تزریق دارو به خون، دارو باید سریعا به‌کار گرفته و دفع شود، چرا که تجمع آن بسیار سمی است.

نانوذره جدید ارسنیک - که تا زمانی که به تومور نرسد و محموله سمی خود را تحویل ندهد، قابلیت آشکارسازی ندارد - مشکل سمیت بالای ارسنیک را حل کرد. این نانوذره، که «نانوبین» نامیده می‌شود، به موش‌های مبتلا به تومورهای سینه سه برابر منفی - که خطر متاستاز آن بالا و میزان مرگ و میر ناشی از آن بالاست- تزریق شد. نانوبین‌ها حامل ارسنیک، سبب کاهش رشد تومور در موش‌ها شدند؛ در حالی که ارسنیک کپسول نشده چنین اثری را بر تومورها ندارد.

نانوبین حاوی نانوذره «تری اکسید ارسنیک کپسوله شده» با یک لایه ثانویه شیمیایی برای افزایش طول عمر نانوبین پوشانده شده‌اند تا در خون مخفی بمانند. تکنولوژی نانوبین سبب می‌شود تا بافت سالم در معرض داروی سمی در حین گردش در خون قرار نگیرد. زمانی که نانوبین توسط سلول‌های غیرطبیعی و عروق خونی تومور جذب می‌شود، نانوذرات ارسنیک آزاد و در داخل سلول‌های تومور به‌دام می‌افتند.

«وینس کرینز»، استاد پزشکی و آنکولوژیست دانشگاه پزشکی نورث وسترن و عضو مرکز سرطان رابرت لوری، می‌گوید که اثرات ضد تومور نانوبین‌های ارسنیک در مبارزه با تومور سینه سه بار منفی، در موش‌ها بسیار دلگرم کننده است. نیاز فوری وجود دارد که درمان‌های جدیدی برای تشخیص ضعیف سرطان سینه سه برابر منفی تعبیه شود.

«کرینز» و «تام او هالوران»، رییس بخش شیمی موسسه فرایندهای زندگی در نورث وسترن، نویسندگان اصلی مقاله این تحقیق هستند که در 15 جولای در مجله تحقیقات کلینیکی سرطان منتشر شده است. «ریچارد اهن»، دانشجوی برنامه آموزش محققان پزشکی در نورس وسترن، نویسنده مسوول است.

«اوهالوران» اظهار می‌کند که همه می‌گفتند نمی‌توان از ارسنیک برای از بین بردن تومور استفاده کرد. دلیل این مدعا این بود که آن‌ها نمی‌توانستند به روش درست به تومور تحویل داده شوند. تکنولوژی جدید تحویل دارو به صورت مستقیم به تومور باعث شد تا دارو فقط به سلول‌های تومور تحویل داده شوند و سلول‌های سالم در معرض آن قرار نگیرند. بر این اساس کرینز می‌گوید که ما می‌توانیم داروی سمی را تنها به تومورها برسانیم و این کار با کمک فناوری نانو محقق شد. چالش موجود این است که چگونه کاری کنیم که دارو برای سلول‌های تومور، سمی‌تر و برای سلول‌های سالم، بی خطرتر باشد؛ به این طریق می‌توان جان بیماران بیشتری را از مرگ نجات داد.

هم اکنون محققان نورس وسترن، در حال کار بر روی تزئین نانوبین‌ها با آنتی بادی‌هایی هستند که مارکرهای روی سلول‌های تومور را تشخیص دهند تا داروی بیشتری جذب تومور شود. آن‌ها همچنین مایلند تا دو یا چند دارو را همزمان در نانوبین‌ها جاسازی کنند تا به سمت تومور حمل شود. «اوهالوران» می‌گوید با این روش می‌توان از دزهای بالای داروی سمی‌ای استفاده کرد که تنها در تومور مورد نظر آزاد می‌شوند.