شش بیمارستان در شهرهای لایپزیک‌‌، اشتوتکارت و بوخوم آلمان مدتی است که روبات هم استخدام می‌کنند! اینجا روباتها بی ‌سروصدا در راهروها حرکت می‌کنند ‌، غذای بیماران را جابه‌جا می‌کنند والبسه وملحفه های شستنی را به رختشویخانه می‌برند.
به گزارش شبکه دویچه وله آلمان ، روز به روز تکنولوژی و تجهیزات صنعتی فضای بیشتری از زندگی روزمره انسان را اشغال می‌کنند؟ فکر کردن به این مسئله انسان را ناخودآگاه دچار ترس می‌کند که نکند روزی این ماشین ها و روبات ها جای آدم‌ها را هم بگیرند؟ هر چند که در کارخانه‌ها و کارگا‌ه های صنعتی مدتها است که روبات ها جای کارگران را گرفته اند ، اما آیا قابل تصوراست که در هر شرایطی تکنیک را جانشین انسان کرد؟
شش بیمارستان در شهرهای لایپزیک‌‌، اشتوتگارت و بوخوم آلمان از مدتی پیش روبات هم استخدام می‌کنند. در بیمارستان آگوستا در شهر بوخوم روبات ها بی ‌سروصدا در راهروها حرکت می‌کنند‌، غذای بیماران را جابه‌جا می‌کنند و البسه وملحفه های شستنی را به رختشویخانه می‌برند. این روبات ها که مستقل کار می‌کنند قادرند سه جمله برنامه ریزی شده را در صورت نیاز، زمان انجام وظیفه تکرار کنند.
توجه: ماشین حرکت می‌کند. توجه: حمل و نقل اتوماتیک.
این صدای یکی از روبات های حمل و نقل است که میزهای چرخ‌دار حاوی دارو و وسایل پانسمان را جابه‌جا می‌کند.
این آدم آهنی سیاه رنگ که در راهروهای بیمارستان در حرکت است غذای تمام بیماران طبقه را توسط تانکری که در پشتش تعبیه شده حمل می‌کند‌، در ضمن رفتارش هم هنگام انجام کار دوستانه است. این روبات ها که پنجاه سانتیمتر عرض و یک متر و شصت سانتیمتر ارتفاع دارند، با مهارت تمام از یک بخش به بخش می‌روند.
این روبات ها توسط سیستم‌های کنترل از راه دور هدایت می‌شوند. اما زمان حرکت در راهروها راهشان را خودشان پیدا می‌کنند، یک اسکنر برنامه‌ریزی شده مخصوص دارند که ابتدا مسیر را توسط رادارشان کنترل می‌کند و اگر مانعی سر راه باشد آنرا تشخیص می‌دهد.
پرسنل آهنی بیمارستان وقتی گرسنه می‌شوند، یعنی وقتی شارژشان رو به اتمام است! به طور خودکار به سمت بخشی می‌رود که سیستم‌های شارژ قرار دارند. سنسورهایی که در سقف راهروهای بیمارستان نصب شده اند روبات ها را به طرف بخش مورد نظر هدایت می‌کنند. در صورت نیاز روبات ها به سرعت و توسط آسانسور به مقصد منتقل می‌شوند.
شش ماه پیش وقتی آدم آهنی‌ها بصورت آزمایشی وارد محیط کار بیمارستانی شدند، مشکل بزرگشان همکاران غیر آهنی‌شان بودند که با تردید و شک به کل ماجرا نگاه می‌کردند. پرسنل بیمارستانی چندان مطمئن نبودند بتوانند با این سیستم ها کنار بیایند. غیر از این استقبال نه چندان گرم مشکل روبات ها این بود که نمی‌توانستند تشخیص بدهند مانع سر راهشان انسان است یا یک شئی بی‌جان. مثلأ وقتی یک صندلی وسط راهرو و سر راهشان بود همانجا متوقف می‌شدند و مودبانه تکرار می‌کردند: لطفآ بروید کنار! صندلی که خودش کنار نمی‌رفت و روبات هم از تکرار این جمله خسته نمی‌شد، در نتیجه یک نفر باید واسطه می‌شد و این داستان را خاتمه می‌داد. البته این مشکل در مرحله بعد برطرف شد. در حال حاضر یک نفر در بخش تکنیکی بیمارستان رفتار روبات ها را کنترل می‌کند.
مجهز شدن بیمارستان ها به این روبات ها نه تنها از تعداد پرسنل بیمارستانی کم نمی‌کند بلکه هر بیمارستان برای استخدام روبات ها حدود یک و نیم میلیون یورو نیز هزینه کرده است. روبات ها فقط در بخش حمل و نقل کار می‌کنند، پرستاری و مراقبت از بیماران وظیفه‌ای است که فقط از نیروی انسانی ساخته است.