ساخت تجهیزات الکترونیکی با نانوپروتئین!   ‌‌
   ‌‌
 

«مهیار حامدی» محقق ایرانی دانشگاه «لینکوپینگ»: «برای اولین‌بار پروتئین‌هایی ساخته‌ایم که به‌نحو بسیار خوبی جریان الکتریکی را هدایت می‌کنند و می‌توانند به‌عنوان نیمه‌رسانا در ترانزیستورها و سایر تجهیزات الکتریکی استفاد شوند»

دانشجوی ایرانی دانشگاه «لینکوپینگ» سوئد در قالب پژوهش‌های رساله‌ی دکتری‌اش موفق به ایجاد سیم‌های الکتریکی حاوی رشته‌های پروتئینی روکش شده با پلاستیک شد.

به‌گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این رشته‌های نازک 10 نانومتری خودسازمان‌یافته و سازگار با سیستم‌های بیولوژیک هستند.«مهیار حامدی» محقق ایرانی دانشگاه «لینکوپینگ» - که با همکاری «آنا هرلند» و دستیارانش در رشته‌ی «الکترونیک آلی» و «بیومولکولار» موفق به‌توسعه‌ی این تکنیک شده است - می‌گوید: ما برای اولین‌بار پروتئین‌هایی ساخته‌ایم که به‌نحو بسیار خوبی جریان الکتریکی را هدایت می‌کنند و می‌توانند به‌عنوان نیمه‌رسانا در ترانزیستورها و سایر تجهیزات الکتریکی استفاد شوند.

یافته‌های این پژوهش نشان داده که می‌توان نانوالگوهای کاملاً کارکردی و با دانسیته‌ی بالا را در مواد الکترونیکی آلی ایجاد کرد. این یافته جدید مشکل نانوالگودهی سطوح بزرگ را حل می‌کند.

تولید قطعه‌های الکترونیکی انعطاف‌پذیر آلی، نیاز به فراوری و الگودهی مواد الکتروفعال از حلال‌ها دارد. با وجودی که چاپ و جوهرافشانی، معمول‌ترین روش‌های این‌کار هستند اما با استفاده از این روش‌ها ساختارهایی تولید می‌شوند که در مقیاس میکرو و بالاتر بوده و در نتیجه امکان ساخت نانوابزارها با این روش‌ها وجود ندارد.

حال «مهیار حامدی» و همکارانش از دانشگاه «لینکوپینگ» با استفاده از روش جدیدی - که مبتنی بر استفاده از یک نانوبستر الاستومری بزرگ است - بر این مشکل فایق آمده‌اند.

این محققان «الاستومر» را در تماس با یک بستر پرشده با محلولی از یک «پلیمر رسانا» (PEDOT-S) قرار داده و پس از خشک شدن محلول، «الاستومر» را حذف کردند. این روش در نهایت منجر به تولید ساختارهای کوچک‌تر از 100 نانومتر به‌صورت منظم و در مقیاس وسیع می‌شود.

«حامدی» می‌گوید: «جالب این است که «پلیمر رسانا» (PEDOT-S) حتی زمانی که الگوهای تولید شده کوچک‌تر از مقیاس میکرون هستند رسانایی الکتریکی خود را حفظ می‌کند. این امر در مورد سایر پلیمرهای رسانا تاکنون سابقه نداشته است».

این گروه پژوهشی هم‌چنین نشان داده‌اند که می‌توان با استفاده از این روش، ساختارهای اتصال‌یافته‌ای هم‌چون میکرونانوخطوط و نانوترانزیستورها را تولید کرد.«حامدی» می‌گوید:در نهایت باید این امکان به‌وجود بیاید تا میله‌های متقاطع با دانسیته‌ی بالا را با پلیمرهای رسانا ایجاد کرده و از آن‌ها در کاربردهایی هم‌چون حافظه‌ها و حسگرهای زیستی بهره برد.

این دانشمندان در حال برنامه‌ریزی برای تولید ساختارهای کوچک‌تر و بررسی تشکیل میله‌های متقاطع هستند.