دانشمندان نخستین بار در دهه نود میلادی موفق به شناسایی سنگهایی از کره مریخ روی سطح زمین شدند و از همان زمان این ایده که حیات میکروبی ممکن است از یک سیاره به سیاره دیگر راه یابد، مطرح شد.
مشکل جابهجا شدن میکروبها برفراز سنگهای کنده شده از یک سیاره این است که ذرات سنگی تنها در صورت برخورد یک شهاب سنگ بزرگ ممکن است از یک سیاره جدا شده و در فضا پخش شوند که این قبیل برخوردها بسیار نادر بوده و از زمان پیدایش منظومه شمسی تاکنون تنها چند مورد از این برخوردهای عظیم رخ دادهاند.
اما دانشمندان در تحقیقات جدید خود بدین نتیجه رسیدهاند که پخش شدن سنگهای سیارات در فضا تنها روش راهیافتن میکروبها از یک سیاره به سیاره دیگر نبوده و میدانهای الکترومغناطیسی ممکن است میکروبهای موجود در یک سیاره را به سیاره و یا حتی منظومههای خورشیدی دیگر بفرستند.
در این مطالعه "تام دیهل" محقق سازمان هوانوردی فدرال آمریکا تاثیر میدانهای مغناطیسی در باکتریهای باردار شده را بررسی کرده و متوجه شد چنین باکتریهای باردار شدهای میتوانند به راحتی با کمک میدانهای الکترومغناطیسی که پدیدههایی نظیر "شفق قطبی" را ایجاد میکنند، از جاذبه زمین رها شده و با خروج از جو به فضا وارد شوند.
نکته جالب توجه این است که برخلاف برخورد شهاب سنگهای بزرگ با سیارات که پدیدهای بسیار نادر است، این قبیل میدانهای مغناطیسی هر روز در زمین رخ میدهند و بنابراین احتمال خروج میکروبها از زمین به شکل متناوب وجود دارد.
به گفته دانشمندان، میدانهای الکترومغناطیسی نیرویی به سمت بالا به باکتریها وارد میکنند که این نیرو اثر جاذبه را که به سمت پایین وارد میشود خنثی کرده و در نتیجه باکتریها ممکن است سالها به صورت معلق در لایههای بالای جو زمین باقی مانده و در همانجا تولید مثل کنند و به مرور برای تحمل شرایط بالای جو و حتی خارج از آن، نظیر میزان بالای تششعات فرابنفش، تکامل یابند.
"دهل" عقیده دارد باتوجه به امکان متناوب خروج حیات باکتریایی از زمین با کمک میدانهای الکترومغناطیسی، به طور مثال کره زمین میتواند حیات را به دورترین نقاط منظومه شمسی و یا حتی کهکشان راهشیری ارسال کند.