خیلی ها فقط به خاطر این که حوصله انتظار برای بالا آوردن کامپیوترشان را ندارند، هیچ وقت آن را خاموش نمی کنند. بوت شدن کامپیوتر هم لااقل یکی دو دقیقه طول می کشد و رشد خطی ظرفیت سخت افزارهایی مثل رم، هیچ وقت نتوانسته تاثیر چندانی روی این عدد بگذارد. اما حالا تولیدکنندگان به این نتیجه رسیده اند که اجرا شدن سیستم عامل در هزاره جدید نباید هیچ زمانی ببرد و اگر دلیلش را بپرسید، تراشه های حافظه نانوتیوبی اش را نشان تان می دهد.

بیت های لوله ای
تراشه های نانوتیوبی که شرکت نان ترو (Nantero) برای اولین بار آن ها را در کنفرانس فن آوری های تازه ماساچوست ارایه کرده، از لوله های کربنی برای ساخت کلیدهای 2 وضعیتی روشن و خاموش (بیت ها) استفاده می کنند: نانوتیوب های بلند و باریک کربنی با حرکت به بالا و پایین، صفر و یک ها را می سازند و اطلاعات دیجیتال الکتریکی معمول، این نانوتیوب ها وقتی کامپیوتر خاموش می شود، همچنان وضعیت نهایی شان را حفظ می کنند و بنابراین اطلاعات ذخیره شده در آن ها، از بین نمی رود. شرکت نان ترو که در ووبرن ماساچوست واقع است بعد از سال ها کار روی این ایده حالا آن  را یک گام به تولید انبوه و بازار نزدیک تر کرده است. نان  ترو توانسته با این فن آوری، ورقه های گردی با قطر 13 سانتی متر گنجایش 10 گیگابایت بسازد. این ابعاد، البته خیلی بیشتر از کارت های حافظه ای است که این روزها استفاده می شود اما این طور که گرگ اشمرگل، مدیر اجرایی شرکت می گوید، سرعت تراشه های نانوتیوبی تقریبا 10 برابر حافظه فلش ـ که یکی از سریع ترین انواع حافظه موجود به حساب می آیند ـ است.

مگه فلش چشه؟
نان  ترو، اسم فن آوری اش را NRAM گذاشته که مخفف نصفه نیمه ای است برای حافظه نانوتیوبی دائمی با قابلیت دسترسی تصادفی . حافظه های دائمی که طبق تعریف، اطلاعات شان را با قطع برق هم نگه می دارند، الان به صورت کارت های فلش در بازار قابل تهیه اند در این کارت ها، نقش صفر و یک های پایدار را الکترون های محبوس در سلول های عایق بندی شده بازی می کنند و به خاطر حجم و قیمت پایین، امروزه سراغشان را می شود در وسایل الکترونیکی کوچکی مثل دوربین های دیجیتال و mp3پلیرها گرفت. فن آوری رم های فرومغناطیسی (FRAM) هم در حال پیشرفت است و امیدهایی برای دستیابی به حافظه های دائمی و سریع تر با استفاده از کریستال ها دیده می شود. با همه این احوال، NRAM نسبت به این حافظه ها چندین مزیت دارد: فلش ها و تراشه های FRAM به مرور زمان فرسوده می شوند و قابلیت ذخیره اطلاعات را از دست می دهند. FRAM ها را نمی توان به کوچکی NRAM ها ساخت و مزیت آخر هم، خودش را در فضا نشان می دهد. به گفته اشمرگل، تابش ها و تشعشعات، بیرون از جو، می تواند روی الکترون هایی که اطلاعات را در کارت های فلش ذخیره می کنند تاثیر بگذارد و بنابراین چنین حافظه هایی را برای استفاده در سفینه های فضایی باید در محفظه های سربی قرار داد. NRAM ها این مشکل را ندارند و می توانند همان توان محاسباتی را با وزنی خیلی کمتر برای سفینه ها فراهم کنند.
به همین سادگی
ایدة طراحی NRAMها بسیار ساده است. نوارهایی از جنس لوله های ریزکربنی در چند نقطه به سطح یک تراشه سیلیکونی متصل شده اند. (شکل را ببینید). طوری که پل های کوچکی روی الکترودهای زیرشان به وجود می آورند. وقتی این مجموعه باردار می شود، پل نانوتیوبی، به پایین خم می شود و تقعر پیدا می کند. گودی نوار با قطع برق از بین نمی رود و فقط با اعمال جریان مناسب می توان نوار را به حالت اول درآورد. صاف یا گود بودن نوار به معنای صفر و یک بودن بیت مربوط به آن است.
،۲۰۰۶ یک حافظه فضایی
اشمرگل می گوید که شرکت اش مذاکره و همکاری با تولید کنندگانی مثل LSI Logic را آغاز کرده است و این شرکت ها توانسته اند بعضی از مراحل ساخت ترانزیستور معمولی برای لپ تاپ را با مراحل تولید تراشه های نانوتیوبی جایگزین کنند. هنوز معلوم نیست که تولید انبوه و مطمئن این تراشه ها امکان پذیر باشد اما برای دیدن اولین نمونه های آزمایشی NRAM فقط تا پایان تابستان 2006 باید منتظر بمانید.