روش جدید توسعه یافته بوسیله این محققان ممکن است در درمان بیماری پارکینسون، سرطان و گستره‌ای از دیگر اختلال‌های روانی و عصبی که نیاز به تحویل دارو‌های مطمئن به مغز، دارند؛ نیز قابل کاربرد باشد.

«استنلی اسچوارتز» (Stanley A. Schwartz) یکی از این محققان می‌گوید:

یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد این نانوذره‌ها ایمن هستند و یک راه خیلی مؤثر برای تحویل داروهای جدیدی به بافت‌های متنوع هستند که ژن‌های غیرنرمال را از کار می‌اندازند.

در این مطالعه این محققان راهی برای از کارانداختن ژن «دی. ای. آر. پی. پی. 32» (DARPP-32) (یک پروتئین مغز) ابداع کرده‌اند.

این ژن احتمالاً یک ماشه‌ی مرکزی برای زنجیره‌ای از سیگنال‌‌ها است که در اعتیاد‌های دارویی اتفاق می‌افتد.

«دی. ای. آر. پی. پی. 32» (DARPP-32) یک پروتئین در مغز است که رفتارهای اعتیادی را تسهیل می‌کند.

از کارانداختن این ژن با انواع معینی از «اسید ریبونوکلئیک» (RNA) به‌نام «اسید ریبونوکلئیک مداخله‌کننده‌ی کوتاه» (siRNA) می‌تواند از تولید این پروتئین جلوگیری کرده و در نتیجه به ترک اعتیاد کمک کند.

مشکل اصلی تاکنون پیدا کردن راهی بوده است که بتوان «اسید ریبونوکلئیک مداخله‌کننده‌ی کوتاه» (siRNA) را به‌صورت مؤثر و ایمن به محل موردنظر تحویل داد.

نانومیله‌های تولید شده به‌وسیله‌ی این محققان علاوه بر زیست‌سازگار بودن‌شان مزایای دیگری نیز دارند.

آن‌ها در مقایسه با شکل کروی، مولکول‌های «اسید ریبونوکلئیک مداخله‌کننده‌ی کوتاه» (siRNA) بیش‌تری روی سطح‌شان بارگذاری می‌کنند؛ در نتیجه پایداری‌شان افزایش یافته و نفوذشان به داخل سلول‌ها بهتر می‌شود.

نتایج این تحقیق در مجله‌ی «خلاصه مقاله‌های آکادمی ملی علوم» (Proceedings of the National Academy of Sciences) منتشر شده است.