به‌گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران به‌نقل از خبرگزاری فرانسه، این یافته‌ها می‌تواند این تفکر رایج به‌چالش بکشاند که انتشار گازهای گلخانه‌ای توسط انسان‌ها را عامل گرم شدن زمین می‌داند.

«مدز نودسن» از بخش زمین‌شناسی «دانشگاه آرهوس» در غرب دانمارک گفت: نتایج مطالعه‌ی ما نشان می‌دهد بین نیروی حوزه‌ی مغناطیسی زمین و میزان بارندگی در مناطق استوایی ارتباط قدرتمندی وجود دارد.

وی و همکارش «پیتر ریساگر» از «سازمان نقشه‌برداری جغرافیایی دانمارک و گرینلند»، تغییر میدان مغناطیسی ماقبل تاریخ مربوط به پنج‌هزار سال پیش را براساس اطلاعات حاصل از استالاگمیت‌ها و استالاکتیت‌های کشف شده در چین و عمان مقایسه کردند.

نتایج این مطالعه - که در مجله‌ی علمی «ژئولوژی امریکا» منتشر شده – فرضیه‌ی بحث‌انگیزی را که یک‌دهه‌ی پیش اخترفیزیکدان دانمارکی به‌نام «هنریک سونس مارک» مطرح کرد تأیید می‌نماید.

این اخترفیزیکدان مدعی بود اوضاع اقلیمی زمین به‌میزان زیادی تحت‌تأثیر ذره‌های پرتوهای کیهانی (GCR) قرار دارد که وارد جو زمین می‌شوند.

فرضیه‌ی «سونس مارک» برخلاف فرضیه‌های مطرح امروزی است که «دی‌اکسید کربن» را عامل گرمایش زمین معرفی می‌کنند.

فرضیه‌ی «سونس مارک» میدان زمین را با اوضاع اقلیمی زمین مرتبط می‌داند؛ چرا که این میدان به‌تنظیم تعداد ذره‌های پرتوهای کیهانی کمک می‌کند که وارد جو زمین می‌شود.

این محققان می‌گویند: اگر تغییر حوزه‌ی مغناطیسی زمین - که مستقل از اوضاع اقلیمی زمین رخ می‌دهند - با تغییر در میزان بارندگی ارتباطی داشته باشد به این معناست که میدان مغناطیسی زمین، پرتوهای کیهانی را مسدود می‌کنند.