به‌گزارش سایت ستاد ویژه‌ توسعه‌ی فناوری‌های نانو به‌نقل سایت «فیزارگ» (PhysOrg) به‌نقل از مجله‌ی «آنژه وانته شیمی» (Angewandte Chemie)، یکی از محققان یکی از ویژگی‌های متمایزکننده‌ی این دریچه‌ها را از انواع قبلی - که صرفاً در محیط حلال‌های آلی فعالیت دارند – در این دانسته است که قادر به فعالیت در محیط‌های آبی و تحت هر نوع شرایط فیزیولوژیک هستند.

این محقق می‌افزاید: از این رو، از این دریچه در ساخت عوامل انتقال‌دهنده‌ی دارویی در سطوح نانو می‌توان استفاده کرد که نیاز دارند دارو را درست در محل مورد نظر آزاد سازند.

فراورده‌های دارویی به‌جهت این‌که بتوانند فقط عضو بیمار را تحت‌تأثیر خود قرار دهند نیاز به نوعی بسته‌بندی نانوی مناسب دارند تا بتوانند داروی خود را در «محل» و «زمان» مشخص رها سازند.

مثالی از این نوع نانوبسته‌بندی‌ها، گلوله‌های متخلخل «سیلیکا» است که سوراخ‌های آن را می‌توان به‌وسیله‌ی داروها پر کرده و آن‌ها را به‌کمک دریچه‌های قابل‌کنترل بست.

دانشمندان مولکول‌های میله‌ای شکل به سطوح ذره‌های کروی متخلخل متصل کرده و منافذ را با ماده‌ی مورد نظر پر نموده در PH بین خنثی تا اسیدی، مولکول‌های «کوکوربیتوریل» را به میله‌های مذکور متصل کردند.

«کوکوربیتوریل» از نوع چربی دارای مولکول‌هایی حلقوی و هم‌چون کدویی است که از دو طرف خالی شده است. این ساختار مولکولی بزرگ به‌دست آمده - که هم‌چون کدویی به سیخ کشیده و نزد شیمیدان‌ها به‌نام «سودو روتاکسان» نامیده می‌شود - منافذ را می‌بندد و از خروج مولکول‌های هدف جلوگیری می‌کند.

در صورتی که PH محیط به حد قلیایی برسد اتصال بین «کدوها» و «سیخ کبابی» ضعیف شده و کدوها خارج شده و منافذ باز می‌گردند. در این صورت دارو قادر به خروج از منفذ خواهد بود.