پژوهشگران دانشکده مهندسی نساجی دانشگاه صنعتی امیرکبیر موفق به ساخت نوعی داربست زیستی برای ترمیم و درمان سوختگی‌های درجه سه و زخم های عمیق شدند. به گزارش روابط عمومی دانشگاه صنعتی امیرکبیر: دکتر عادله قلی پور کنعانی، پژوهشگر طرح، با اشاره به اهمیت پوست در سلامت بدن گفت: هدف ما از این پژوهش، ساخت داربست نانو لیفی به عنوان جایگزینی موقتی برای پوست بود که بتواند برای ترمیم زخم های سوختگی درجه سه و همچنین زخم های برشی عمیق به کار برده شود. وی افزود: در این پژوهش داربست های نانولیفی از پلیمرهای طبیعی و مصنوعی زیست سازگار بر پایه کیتوسان و پلی کاپرولاکتان به روش الکتروریسی تهیه شدند. پژوهشگر طرح، ویژگی این طرح را تلفیق ویژگی های منحصربه فرد نانوالیاف (مانند تخلخل، سطح به حجم بالا، ساختار سه بعدی و...) با خواص زیستی عالی کیتوسان (مانند زیست سازگاری، خاصیت ضد میکروبی، ترمیم زخم) و ویژگی های عالی فیزیکی-مکانیکی پلی کاپرولاکتان ذکر کرد و گفت: تلفیق این ویژگی های برتر در نهایت منجر به تولید داربست نانولیفی زیست سازگار برای ترمیم زخم های سوختگی درجه 2 و 3 و زخم های برشی تمام عمق شد. قلی پور کنعانی در ادامه تصریح کرد: این داربست قابلیت عبور دادن اکسیژن و همچنین جذب رطوبت و چرک را از زخم دارد که علاوه بر اهمیت آن در زخم های سوختگی یا با عمق زیاد، موجب سرعت بیشتر بهبود زخم و همچنین حفظ زیبایی پوست در زمان ترمیم می شود. وی افزود: پس از موفقیت این داربست در آزمون های سلولی، مطالعات بالینی روی 60 سر موش صحرایی برای درمان زخم های تمام عمق برشی و زخم های سوختگی های درجه 3 پوستی انجام شد. پژوهشگر در توضیح روش مطالعه بالینی گفت: بر روی نیمی از داربست ها، سلول بنیادی بند نافی کاشته و داربست ها در دو گروه با و بدون سلول، برای درمان موشهای آسیب دیده به کار برده شد، بررسی های آسیب شناسی نشان داد که این داربست ها در ترمیم بسیار موفق عمل می کنند و نوع دارای سلول بنیادی هم ضمن نتیجه بهتر و ترمیم مطلوب تر می تواند به عنوان پایه مناسبی برای تولید پوست مصنوعی در نظر گرفته شود. گفتنی است: در روش الکتروریسی جریان الکتریکی با ولتاژهای بسیار بالا به محلول پلیمری اعمال می شود و الیافی در مقیاس نانومتر را ایجاد می کند. این نانوالیاف به دست آمده روی یک صفحه رسانا جمع آوری شده و در نهایت داربست نانولیفی بی بافت از آن تهیه می شود. براساس این گزارش مراحل این پژوهش در دانشگاه صنعتی امیرکبیر و بخش بررسی بالینی در دانشگاه علوم پزشکی تهران و مرکز قلب ایران با راهنمایی دکتر هژیر بهرامی و مشاوره دکتر علی صمدی انجام و از نتایج آن 4 مقاله در مجلات معتبر عملی منتشر و 5 اختراع هم ثبت شده است.