به‌گزارش ستاد ویژه‌ی توسعه‌ی فناوری‌های نانو به‌نقل از سایت «فیز ارگ» (PhysOrg) به‌نقل از مجله‌ی «کربن» (Carbon)، «نانوپیپاد کربنی» جدیدترین نانوساختار کربن است. این ساختار که از قرار دادن «فولرین کربنی» درون نانولوله‌های کربنی ایجاد می‌شود در سال 1377 (1998 میلادی) کشف شد.

در فرایند ساخت این ترکیبات، ابتدا براساس موقعیت کوانتوم، اولین «فولرین» را در نانولوله مستقر نموده و پس از محاسبه‌های عددی و تحلیل آن‌ها، «فولرین‌های» بعدی را در نانولوله‌ جایگذاری می‌کنند.

«نانوپیپادها» با توجه به موقعیت مکانی «فولرین‌ها» در داخل نانولوله، ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی مختلفی از خود نشان می‌دهند.

وی اظهار داشت: در تحقیق انجام شده با استفاده از «تئوری پوسته‌ی محیط پیوسته» (Continuum Shell Model) و «مدل‌سازی اندرکنش‌های واندروالس داخل نانوساختار با توزیع فشار هارمونیک»، معادله‌ای جهت بررسی و پیش‌بینی رفتار «پیپادهای کربنی» تحت بارگذاری پیچشی به‌دست آمده است.

نتایج این معادله و تحلیل عددی آن حاکی از آن است که جایگذاری «فولرین‌ها» درون نانولوله‌‌ی کربنی باعث کاهش پایداری و تضعیف کلی نانوساختار می‌شود.

از سویی دیگر افزایش تعداد لایه‌های نانو لوله اثر تضعیف کنندگی را کاهش می‌دهد.

به‌لحاظ خواص الکترونیکی و الکترومکانیکی فوق‌ا‌لعاده‌ی «نانوپیپاد کربنی»، کاربردهای بسیار زیاد و متنوعی برای آن پیش‌بینی می‌شود.

به‌طور مثال، این نانوساختارها می‌توانند بعنوان «تیپ»‌ (Tip) در «میکروسکوپ‌های الکترونی» و «نانوسنسورها» به‌کار روند.

علاوه بر این با توجه به تحمل «فشار» و «شوک بالای لوله» در صنایع دفاعی، موتور خودروها، هوا و فضا و ... قابل‌استفاده خواهند بود.

مجری این پژوهش در ادامه به مشکلات برنامه‌ریزی، راهبردی و مدیریت کارهای پژوهشی در کشور اشاره کرده و سازماندهی بین بخش‌های مختلف یک پروژه را از جمله مشکلات یک پژوهشگر ایرانی مطرح کرد.