تحقیقات آزمایشگاهی و گلخانه‌ای پاسخ‌های متفاوتی به دانشمندان درمورد تأثیر تغییرات آب و هوایی روی ساختار گیاهان داده است. بنابراین، Jessica Rothman بوم شناس پستانداران به همراه همکاران خود تصمیم گرفتند بررسی‌هایی بر روی محیطی واقعی‌تر انجام دهند. برای این کار، آنها داده‌های چند دهه مربوط به جنگل‌های حاره‌ای اوگاندا را با هم ترکیب کردند.

یکی از اعضای تیم به نام Thomas Struhsaker از دانشگاه Duke این تحقیقات را از سال 1979 شروع کرده بود. وی برگ‌های بالغ را از گونه‌های مختلف درختان پارک ملی Kibale در اوگاندا جدا می‌کرد و آنها را در آفتاب قرار می‌داد تا خشک شوند. پس از آن محققان ساختار شیمیایی این برگ‌ها را مورد بررسی قرار می‌دادند. در سال 2007 Struhsaker به همراه Rothman و چند تن دیگر به این پارک ملی بازگشتند تا تحقیقات Struhsaker را مجدداً دنبال کنند. خوشبختانه وی در آن زمان نقشه‌ای دقیق از روند تحقیقاتی که بر روی درختان انجام داده بود تهیه کرده بود.

در آن زمان در طول سه سال این محققان نمونه‌های برگ از درختان حاره‌ای را جمع‌آوری نمودند. آنها 10 گونه‌ی مختلف درخت را مورد بررسی قرار دادند و حداقل سالی یک بار از آنها نمونه‌برداری کردند تا اتفاقاتی که ممکن است در طول یک سال رخ دهد در نتایج آنها خطا ایجاد نکند. مانند قبل، آنها برگ‌های نمونه را زیر آفتاب گرم استوایی قرار دادند تا خشک شوند، سپس آنها را خرد کردند و برای تجزیه و تحلیل به آزمایشگاه آوردند. </span><span style=">در حین انجام این تحقیقات آنها همچنین کار یکی از همکارانشان به نام Colin Chapman از دانشگاه مک گیل را که در اواسط دهه‌ی 1990 انجام داده بود بازسازی کردند. این کار شامل جمع‌آوری برگ‌های جوان‌تر مربوط به هشت گونه درخت بود که میمون‌های محلی colobus از آنها تغذیه می‌کردند. 

دانشمندان تمام نمونه‌های جمع‌آوری شده را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند و به یک الگوی واضح دست یافتند. در همه‌ی مناطقی که آنها بررسی کرده بودند از میزان مغذی بودن برگ‌ها کاسته شده بود. تعداد 9 درخت از 10 درختی که در دهه‌ی 1970 مورد بررسی قرار گرفته بود اکنون دارای میزان فیبر بیشتر و پروتئین کمتری در برگ‌های بالغ خود بودند. همچنین برگ‌های درخت‌های جوانی که در دهه‌ی 1990 بررسی شده بودند دچار کاهش پروتئین و افزایش فیبر در ترکیب خود شده بودند.این تغییرات به وجود آمده کوچک نبودند. در دو درختی که برگ‌های جوان آن اغلب توسط میمون‌های قرمز colobus خورده می‌شود، نسبت پروتئین به فیبر بیش از 30% کاهش پیدا کرده بود. به طور کلی نتایج این بررسی‌ها نشان می‌دهد که کیفیت غذایی برگ درختان در طول 15 تا 30 سال اخیر کاهش یافته است.

محققان مطمئن نیستند که چه عواملی سبب این تغییر در ساختار برگ‌ها شده است. منطقه‌ی Kibale در طول قرن گذشته به مراتب گرم‌تر و مرطوب‌تر شده است. مطالعات قبلی نشان داده است که درختان گرمسیری که بارش اضافی باران دریافت می‌کنند، دارای غلظت نیتروژن کمتری هستند و نیتروژن یک بلوک سازنده‌ی پروتئین است. در جنگل‌هایی که دچار خشکسالی هستند نتایج ممکن است متفاوت باشد. به نظر می‌رسد میمون‌های برگ‌خوار برگ درختانی را که بیشترین نسبت پروتئین به فیبر را دارد برای خوردن انتخاب می‌کنند. اگر به مرور زمان برگ‌ها کیفیت غذایی خود را از دست بدهند، ممکن است این جنگل‌ها نتوانند نیاز غذایی میمون‌ها را برطرف کنند. اما خبر خوب طبق گفته‌ی Rothman این است که میمون‌های colobus در Kibale هنوز شروع به ناپدید شدن نکرده-اند. آنها ممکن است نیاز غذایی خود را از طریق خوردن برگ‌های بیشتر و یا عوض کردن درخت‌هایی که از آن تغذیه می‌کنند جبران کنند. البته ممکن است پس از یک زمان خاص تأثیر این اتفاق را بر روی حیوانات ببینیم.

حتی اگر میمون‌های محلی بتوانند این تغییرات را موقتاً بپذیرند، این درختان گرمسیری منبع تغذیه‌ی پستانداران دیگر، خزندگان، پرندگان و حشرات هستند. همه‌ی آنها در حال حاضر از رژیم غذایی‌ای استفاده می‌کنند که آن را نمی‌خواستند و این می‌تواند بر سلامت کل اکوسیستم تأثیرگذار باشد.

منبع:

Elizabeth Preston

منابع مفيد:

عصر يخبندان