یک مشخصه‌ی بنیادی فیزیک کوانتمی، این حقیقت است که دو یا چند ذره می‌توانند رابطه‌ای قوی‌تر از آنچه در فیزیک کلاسیک آمده داشته باشند. این مشخصه‌ی منحصر‌به‌فرد را درهم‌تنیدگی کوانتمی (Quantum Entaglement) می‌نامیم: وقتی حالت کوانتمی یک ذره اندازه‌گیری می‌شود، ذره‌ی مقید شده‌ی همین ذره، حالت خود را تغییر می‌دهد. با همین ویژگی‌ می‌توانیم حالت سیستم کوانتمی را زیر نظر بگیریم. این کار در ارتباطات کوانتمی، محاسبات کوانتمی و رمزنگاری کوانتمی کاربردهای اساسی دارد. درجه‌ی این تله، اغلب برای فناور‌های کوانتمی مورد استفاده قرار می‌گیرد. ولی سیستم‌هایی با تله‌های قوی، به عوامل بیرونی بسیار حساس هستند، و به سختی قابل کنترل است. اساس درهم‌تنیدگی در کوانتم برخورد تعداد زیادی ذره بهم و مقید شدن آن‌ها به ذرات مجاورشان است.

تیمی از محققین، به سرپرستی،‌ فیزیکدانان، کسالاف برونکر (نظری) و فیلیپ والتر (تجربی) در دانشگاه وین،‌ توانستند نشان دهند که برای رسیدن به جایی که حالت سیستم کنترل شود، درهم‌تنیدگی تنها راه ممکن نیست. تحت چنین شرایطی حالت‌های نامقید می‌توانند چنین نقشی بازی کنند (وقتی مقدار زیادی داشته باشند،‌ جدایی کوانتمی (Quantum Discod) نامیده می‌شوند). این ایده که کامل هم درک نشده،‌ تصحیحات کوانتمی ذرات سهیم را اندازه می‌‌گیرد. مقاله‌ی این تیم در مجله‌ی نیچر تحت عنوان "Quantum Discod as resource of remote state prepartion" به چاپ رسید.