با این حال ، تغییرات مداوم در سیستم آموزش و پرورش و به عنوان مثال ایجاد نظام جدید آموزش و پرورش متوسطه که حتی در بسیاری از کشورهای پیشرفته هم این مشکل جایی ندارد، ما را با تعارض جدی میان تعلیم و تربیت مواجه و نظارت و کنترل بر دانش آموزان را ضعیف کرد تا جایی که دانش آموز پیرو این نظام 2 ساعت در کلاس درس است ، 2 ساعت در پارک و خیابان است و 2 ساعت بعد در مدرسه ای دیگر. این مساله تبعات منفی زیادی برای دانش آموزان و خانواده ها ایجاد کرده است.

در بحث توجه به معلمان هم با وجود مشکلات مهم و تاثیرگذار معیشتی ، مشکل اصلی جایی دیگر است و آن بی توجهی به شان و منزلت معلمان در مدارس ، جامعه و برخورد آزمایشگاهی با آنها به عنوان پیاده کردن طرحها و متدهای آموزشی جدید و لحظه به لحظه و تغییر جایگاه آنها از معلمی به شاگردی است.
این موضوع در کنار حذف مراکز تربیت معلم ، نحوه گزینش و تربیت معلمان را دچار مشکل کرده است.

حداقل انتظار مردم هم از آموزش و پرورش این است که مدرسه هم از نظر علمی و هم از نظر تربیتی و اخلاقی مورد اعتماد آنها باشد. در حالی که مردم در بسیاری از موارد اطمینانی به مدارس ندارند و در حال حاضر مدارس دارای سلامت علمی و اخلاقی نیز محدود هستند و برای راهیابی به آن پول نقش اول را ایفائ می کند ، باید نسبت به رفع این مقوله در کنار گسترش آموزشگاه های آزاد و کلاسهای خصوصی که همانند اصلاحیه های نظام آموزش و پرورش رسمی نکته های منفی در آموزش و پرورش به حساب می آیند ، اقدام شود.