ناسا در برنامه ای جدید، از قابلیت های بی نظیر تلسکوپ فضایی  هابل بهره گرفته است تا تحولی جدید در بررسی های علمی قمر زمین ایجاد کند.

حساسیت و توانایی تفکیک بسیار بالای هابل در نور فرابنفش، این امکان را فراهم آورده است تا به جست وجوی معدن های مهم اکسیژن در ماه بپردازد. از آن جایی که ماه، جو قابل تنفسی ندارد، مواد معدنی اکسیژن دار، همانند ایلمنیت ها (اکسید آهن یا اکسید تیتانیوم) نقش مهمی را در تأمین اکسیژن مورد نیاز ساکنین احتمالی ماه بازی خواهند کرد. علاوه بر تنفس موجودات زنده، اکسیژن برای سوخت موشک ها نیز حیاتی است. مشاهدات اخیر هابل، نخستین تصاویر پرکیفیت در نور فرابنفش است که تاکنون از ماه گرفته شده است. دلیلش هم واضح است: لایه اوزون در جو زمین مانع از ورود پرتو فرابنفش به سطح زمین می شود و هیچ ابزار زمینی نمی تواند در این محدوده از طیف نور رصد کند. این کار هابل همچنین یک موفقیت بزرگ برای تیم هدایت کننده  هابل محسوب می شد؛ زیرا هابل برای رصد ماه طراحی شده بود و اصولا چنین قابلیتی برای آن پیش بینی نشده بود. دوربین پیشرفته نقشه برداری هابل، ACS، از گودال آریستارخوس، دره شروتر و محل فرود ماه نشین های آپولو 15 و آپولو 17 در محدوده نور مرئی و نور فرابنفش تصویربرداری کرده است. فضا نوردان این دو مأموریت آپولو موفق شده بودند نمونه هایی را از خاک و غبار ماه جمع آوری کنند و به زمین برگردانند. برنامه دانشمندان این است که با مقایسه تصاویر هابل از محل فرود آپولوها با نمونه خاک، نواحی مختلف تصویر را شناسایی کنند و با استفاده از این تصاویر راهنما، دیگر نواحی عکسبرداری شده را همانند گودال آریستارخوس بررسی کنند و معادن مفید موجود در آن را شناسایی کنند. در نخستین اطلاعات به دست آمده، مشخص شده است در مناطق فرود آپولو 17 و گودال آریستارخوس، مناطق غنی از اکسیژن وجود دارند و از این  رو، این نواحی، نخستین نامزدها برای ارسال فضاپیماهای روبوتیک و سرنشین دار خواهند بود. تحلیل نخستین اطلاعات، نشان داده است این رهیافت جدید ، موفقیت آمیز بوده است.