یافته‌های محققان ایرانی درباره‌ی ارتباط زخم‌های دهانی

با بیماری گوارشی «سلیاک»

‌
  ‌‌
 

زمانی که بیماران مبتلا به این بیماری، غذاهای حاوی پروتیین گلوتن مصرف ‌کنند، دستگاه ایمنی بدن پاسخی را به صورت تخریب روده کوچک صادر می‌کند

براساس یافته‌های محققان دانشگاه علوم پزشکی تهران، بازگشت زخم‌های دهان می‌تواند نشان دهنده‌ی بیماری «سلیاک» (نوعی التهـاب مـزمن دستگاه گوارشی) باشد.

به گزارش ایسنا، براساس یافته‌های این تحقیق که در نشریه‌ی علمی «BMC گاستروانترولوژی» منتشر شده، اقلیت بیمارانی که با مشکل عود کردن زخم‌های دهانی مواجه هستند به بیماری آنتروپاتی یا بیماری روده باریک حساس به پروتئین گلوتن (سلیاک) مبتلاء می‌باشند که کشف این ارتباط امکان ارزیابی مناسب‌تر این بیماری شکمی را در این گروه از بیماران فراهم می‌کند.

بیماری «سلیاک» (آنتروپاتی حساس به گلوتن )، نوعی‌ بیماری‌ آلرژیک‌ گوارشی است که سبب آسیب به پرزهای روده‌ی کوچک و سبب اختلال در جذب مواد مغذی می‌شود. افرادی که به بیماری سلیاک مبتلا هستند، پروتئینی به نام گلوتن را که در گندم، جو، چاودار و احتمالاً جودو سر وجود دارد، نمی‌توانند تحمل کنند.

زمانی که بیماران مبتلا به این بیماری، غذاهای حاوی پروتیین گلوتن مصرف ‌کنند، دستگاه ایمنی بدن پاسخی را به صورت تخریب روده کوچک صادر می‌کند. این تخریب به خصوص در پرزهای روده که مواد مغذی از طریق آنها جذب می‌شوند، ایجاد می‌شود. به دنبال آسیب پرزهای روده‌یی، فرد به دلیل توقف جذب مواد غذایی حیاتی بدون توجه به مقدار غذای خورده شده دچار کمبودهای تغذیه‌یی می شود. از آنجا که سیستم ایمنی خود فرد سبب تخریب و آسیب پرزهای روده کوچک می‌شود، این بیماری، در گروه بیماری‌های خودایمنی طبقه‌بندی می‌شود.

دکتر «فرهاد شهرام»، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران و از محققان این طرح در این زمینه تاکید کرد: در پنج درصد از افراد مبتلاء به «سلیاک» ممکن است تنها تظاهر بیرونی بیماری همین زخم‌های دهانی باشند. این زخم دهانی با اصطلاح پزشکی «آپتوس استوماتیس» نوعی زخم باز و دردناک است که در دهان ظاهر می‌شود و به رنگ سفید یا زرد است که اطراف آن با ناحیه‌ای به رنگ قرمز روشن احاطه شده است. این زخم‌ها در شرایط استرس زیاد دوباره ظاهر می‌شوند و با عفونت‌های ویروسی، آلرژی‌های غذایی و سایر ناراحتی‌ها توام هستند.

در این تحقیق دکتر «شهرام» و همکاران وی روی 247 بیمار مبتلاء به این زخم‌های دهانی مطالعه کردند که در طول یک سال حداقل سه نوبت تحت حمله این زخم‌ها قرار می گرفتند.