نیژل فرانک و تام ریچاردسون، از دانشگاه بریستول در انگلستان، راه‌رفتن دونفره را در مورچه‌هایی با نام علمی Temnothorax albipennis مطالعه می‌کردند که طی آن دو مورچه مسیر لانه تا غذا را به چندبار ایستادن و آغاز راه‌پیمایی طی می‌کنند. پژوهشگران دریافتند مورچه‌ی پیشرو، که راه رسیدن به غذا را می‌داند، از سرعت خود می‌کاهد تا مورچه‌ی پیرو با مسیر آشنا شود و ادامه نمی‌دهد تا مورچه‌ی پیرو به پشت آن ضربه بزند. سرعت دو مورچه نیز هر چند متغییر، اما با هم هماهنگ هستند.