سیستم شنوایی تمام جانوران از دوره تریاس (200-250 میلیون سال قبل) دچار تغییرات زیادی شده، اما همگی در داشتن گوش میانی با پرده گوش و استخوانچه، اشتراک داشته اند. بسیاری از قورباغه ها، گوش خارجی ندارند، اما یک گوش میانی با پرده گوش، به طور مستقیم روی سر آنها واقع شده است.

یکی از کوچکترین قورباغه های جهان، قورباغه گاردینر از جزایر سیشل است که فاقد گوش میانی و پرده گوش بوده اما، صدای سایر قورباغه ها را می شنود.

آیا می توان بدون گوش میانی، صدا را در مغز تشخیص داد؟

پاسخ منفی است؛ چرا که 99.9 ٪ موج صوتی رسیده به حیوان، در سطح پوست او بازتاب می شود.

زندگی قورباغه گاردینر، در جنگل های حاره ای سیشل به مدت 47 تا 65 میلیون سال، به دور از قاره اصلی گذشت. دانشمندان بلندگوهایی در زیستگاه طبیعی آنها قرار داده و نواهای از پیش ضبط شده قورباغه ها را پخش کردند. حضور قورباغه های نر در جنگل بارانی برای پاسخ دهی، ثابت کرد که آنها قادر به شنیدن صدا از بلندگوها هستند.

گام بعدی، شناسایی مکانیزمی بود که توسط آن، قورباغه ی به ظاهر ناشنوا، قادر به شنیدن صداست.

تکنیک های تصویر برداری با پرتو X ، نشان داد که سیستم ریوی و عضلات این قورباغه ها، کمک قابل توجهی به انتقال صدا به گوش های داخلی نمی کند.
شبیه سازی عددی نشان داد که دهان به عنوان یک تشدید کننده، برای فرکانس های منتشر شده توسط این گونه عمل می کند.

صدا از حفره دهان به گوش داخلی انتقال یافته و توسط دو سازگاری تکاملی بهینه سازی می شود: نخست؛ کاهش ضخامت بافت بین دهان و گوش داخلی، و دیگری تعداد کمتری از لایه های بافت بین دهان و گوش داخلی. ترکیبی از حفره دهان و هدایت استخوانی اجازه می دهد تا قورباغه گاردینر بدون استفاده از یک گوش میانی صدا را بشنود.